Het was tweede kerstdag en Hugo staarde uit zijn woonkamerraam terwijl zijn vrouw en kinderen kerstliederen zongen aan de met tapas gedekte dis. Ze wilden wel het voorbeeld volgen dat Mark gesteld had om zo klein mogelijke gerechten te eten met kerst, om zo de kans te verkleinen dat een eventueel virus zich zou verspreiden. Hugo wist natuurlijk dat hij zelf immuun was, maar ja, het was zo wel geloofwaardiger voor het volk, nu er steeds meer mensen een huisbezoek wilden brengen aan zijn adres, dat zomaar op Social Media terecht was gekomen.
Zijn blik viel op het houten gebouwtje waar de agenten huisden die hem en zijn woning moesten beschermen, nu hij zijn leven niet meer zeker was. Hoe had het toch zo ver kunnen komen, dat zijn leven zo diep in de put was gedraaid. In gedachten liep hij naar het toilet, keek in zijn eigen grote donkere pupillen en haalde zijn neus nog eens goed op. Zou hij het nog een keer doen of niet? Hij zuchtte diep. Hij wist zo ook wel hoe hij er uit zag. Zo kon het toch niet langer doorgaan? Hij schoof zijn stoel abrupt naar achteren, waardoor zijn vrouw en kinderen stopten met het zingen van het Nu zijt wellekome. Ze kregen het donkerbruine vermoeden dat Hugo zich niet meer welkom voelde in hun midden, toen hij de deur achter zich dicht deed en naar de houten keet liep.
Een van de agenten snelde naar de deur en liet hem binnen.
‘Is het zo ver?’ vroeg hij aan Hugo?
Hugo knikte.
‘Ik kan niet meer.’
De agent keek in zijn grote zwarte pupillen en zag dat hij het meende.
“Je weet wat dit betekent’
Hugo knikte en opende de deur naar de trap die naar beneden liep. 725 donkere treden zou hij naar beneden lopen, zodat, zo was hem beloofd, hij eindelijk verlichting zou ervaren in zijn leven. Al het geld en de roem die de vaccinaties hem hadden gebracht, hadden hem niet het verlichte gevoel gegeven wat hij had gehoopt. Integendeel. Hij wist soms niet meer waar hij de tijd nog vandaan moest halen om de teksten te oefenen voor de volgende persconferentie, zodat hij deze zonder te lachen kon oplezen. Menigmaal had hij het in zijn broek gedaan van het lachen, hoe konden de mensen het nog geloven, zo dom vond hij ze, en zelfs een keer had hij zo hard moeten lachen bij de nieuwste tekst, dat zijn water langs zijn broekspijp in zijn nieuwste paar schoenen was gegleden. Ze waren nog wel net nieuw, en door zijn zelf uitgeroepen lockdown had de fabriek maar één paar in zijn maat voor hem ter beschikking.
Hij zuchtte. Het móest anders. Zelfs hij vond het script dat hij moest uitrollen een beetje saai worden. Het zogenaamde uitlekken van de maatregelen, het spreiden van de boosheid en verontwaardiging en ondertussen drukten ze gewoon door. Net zoals Zij bij hem het script doordrukten. Waar waren de eenvoudige momenten van geluk gebleven? Zelfs het zingen van de kerstliederen van zijn vrouw en kinderen hadden hem niet meer kunnen bekoren.
Hij keek in het diepe gat van de 725 treden en liep de eerste treden van de wenteltrap af. Aarzelend keek hij nog één keer achterom, naar de agent die hem van bovenaf bemoedigend toeknikte. Hij gebaarde dat de deur gesloten kon worden. Hij zou aan zijn laatste missie beginnen. Of was het slechts een wijziging?
Terwijl Hugo de trap af liep naar beneden, schoot zijn leven aan hem voorbij. De eerste jaren op de kleuterschool en de ontmoeting met de onderwijzer van de lagere school. Wat had hij tegen hem opgekeken! Zo sterk wilde hij zich ook ooit voelen. En terwijl hij zijn onderwijzer na had gedaan, de schouders naar achteren, zijn borst vooruit en een krullende snor op zijn snoet getekend, was een van de kinderen door hem op de vingers getikt. De onderwijzer had hem betrapt en voor straf had hij in de hoek moeten staan terwijl de onderwijzer de kinderen had gevraagd welke straf hij Hugo had moeten geven voor zijn ongehoorzaamheid.
Download het hele kerstverhaal in de PDF hier:
Lees het hele kerstverhaal van Hugo hier.
