Recht zonder hart vraagt om heling

10 maanden cel. Daar moeten de nabestaanden het dan mee doen. Vrouwe Justitia sluit beschaamd haar ogen.

Een man krijgt 10 maanden cel voor het verkrachten van een vrouw dat leidt tot de dood. Hij had de politie verteld dat ze tijdens de orale seks stopte met ademen. Vervolgens was hij vergeten dat hij dat verteld had. Er was veel alcohol gebruik in het spel. Justitie acht bewezen dat de man de dood van de vrouw heeft veroorzaakt door haar te verstikken met zijn geslacht, maar de rechter gaat daar niet in mee. Want de alcohol zou ook wel eens tot de dood hebben kunnen leiden. De man in kwestie deelde foto’s van die avond op Snapchat.

Wat is jouw eerste reactie?

Wat voel jij als je dit leest? Wat is het eerste dat in jou opkomt? Ben je geneigd om mee te gaan met het oordeel van de rechter? Jezelf af te vragen wat er nog meer gebeurd is dat niet in het nieuwsbericht staat? Scroll je door, omdat het een ver van je bed show is? Of voel je een woede en onmacht vanuit verbinding en compassie met het slachtoffer?
Reageer je vanuit je denken of vanuit je voelen?

Bij mij gebeurt het volgende. Eerst is er verontwaardiging. Want ik ben stomverbaasd dat de straf zo laag is. Dat de rechter tot dit besluit en deze conclusie komt. Met wie voelt die rechter onbewust mee, vraag ik me dan af. Want tegelijkertijd wordt er een ander deel in mij geactiveerd. Het deel dat op wil staan en uitleg wil geven wat er collectief in de wereld en zeker in onze maatschappij aan de hand is, rond seksualiteit en intimiteit.

Wat zo’n man bezielt, onder de oppervlakte

Wat bezielt zo’n man, vroeg iemand zich af op een post rond dit bericht. En ik dacht: de mensen weten het niet. Ze hebben geen idee van overgedragen seksueel trauma uit het familiesysteem dat niet verwerkt is, en dat het gedrag van zowel mannen als vrouwen beïnvloedt.

Ze hebben geen idee van het effect op onze intieme liefdesrelaties door de pornoficatie van onze samenleving, waarbij vrouwen nog steeds als lustobject worden weggezet. Je mag ze gewoon gebruiken ter bevrediging van jouw lusten en zonder toestemming filmpjes plaatsen op internet, over hoe je dat doet. Dat er geen schaamte gevoeld wordt is omdat er geen contact meer is met het eigen lichaam en met het hart, laat staan met een ander zoals in dit geval de vrouw die het slachtoffer werd.

Hoeveel slachtoffers van seksueel misbruik ken jij?

Ik luisterde vanochtend naar een uitgebreid videointerview met psychiater Bessel van der Kolk, bekend van het boek ‘the body keeps the score’. Hij vertelde dat een op de vijf kinderen misbruikt wordt. Zoveel? dacht ik. En vervolgens: Goh, dan is er dus ook een op de vijf volwassen mensen een pleger of misbruiker waarvan het gros mannen zijn.

• Ken jij ze in jouw omgeving, die misbruikers? Hoeveel daders ken jij?
• En hoeveel slachtoffers van misbruik ken jij in jouw omgeving?
• Komen de getallen met elkaar overeen?

Verloochenen als collectieve schaduw in de rechtbank

Er huist een enorme schaamte op plegerschap. Ik geloof oprecht niet dat gevangenisstraf van deze plegers een beter mens maakt. Ik geloof wel dat het broodnodig is dat er meer educatie komt op het gebied van seksualiteit, trauma en seksueel misbruik. De impact ervan op de generaties en dat alles vanuit een volwassen bewustzijn doorvoeld en erkend moet worden om überhaupt te kunnen helen.

De rechter wijst alcohol aan als mogelijke de schuldige, ook al acht justitie het bewezen dat het door de penetratie van het geslacht kwam. Wat de rechtbank laat zien is de schaduw van het mannelijke: verloochenen. Het is een van de thema’s uit de vervreemdingscirkel. De waarheid van wat er werkelijk is gebeurd wordt niet ten volle erkend. De impact op het lichaam, de ziel en de waardigheid van het slachtoffer wordt afgezwakt.

Wat hier gebeurt is, is zo grensoverschrijdend, daar zijn geen woorden voor.

Niet wegkijken, maar collectieve bewustwording en heling

En toch móeten we woorden blijven geven. Niet om schuldigen te veroordelen, ook al ligt die verleiding voor de hand, maar om als samenleving de ogen te openen voor de diepere dynamieken die onder dit soort destructief gedrag liggen. Want deze ene rechtszaak is niet alleen een incident, het is een spiegel van een collectieve verstoring die zich maatschappij breed laat zien. Heling van die verstoring begint in onszelf. Het begint met innerlijk werk. Ons eigen persoonlijke aandeel vanuit ons persoonlijke onbewuste dat een bijdrage levert aan het collectief.

Wat ik in mijn praktijk keer op keer zie, is dat het gedrag van daders en slachtoffers niet uit het niets ontstaat. Het zijn vaak innerlijke delen die in diepe verwarring verkeren. Het zijn innerlijke delen vanuit voorouders of vorige levens die ooit zelf slachtoffer waren, afgesneden raakten van hun lichaam of hart, en die nu als overlevingsstrategie zijn doorgeslagen naar controle, onderdrukking of vervreemding.

De vervreemdingscirkel als spiegel van onze innerlijke onbalans

We zijn als mensheid collectief uit balans. De innerlijke man (doen en begrenzen), innerlijke vrouw (zijn en ontvangen) en het innerlijk kind (voelen en expressie geven) raken uit verbinding als we opgroeien in een wereld waarin geweld genormaliseerd is en seksualiteit ontkoppeld is van liefde en consent.

Voor mijn werk als relatie- en traumacoach, ontwikkelde ik de vervreemdingscirkel, om inzicht te geven in deze verstrikkingen. Daarin benoem ik hoe we vanuit onbewust trauma terechtkomen in innerlijke patronen van bijvoorbeeld verleiden, voorliegen, verkrachten, vernietigen, verlammen, verdwijnen, vechten of vluchten. Je herkent ze in de extreme vorm bij plegers van geweldsmisdrijven zoals bij femicide, maar in subtielere vorm ook in hoe we onszelf of de ander manipuleren, afwijzen of emotioneel afsluiten.

Wanneer we niet durven voelen, gaan we projecteren

Het probleem is: zolang we deze vervreemde delen in onszelf niet herkennen, blijven we ze buiten onszelf projecteren. Blijven we de ander de schuld geven. Dan blijven we denken dat hij het monster is. Of dat zij het misschien wel uitgelokt heeft. Terwijl het echte monster vaak zit in dat wat niet gevoeld mag worden. We noemen het in de traumawereld dissociatie.

Dat gebeurt niet alleen bij slachtoffers maar ook bij daders. Als je hart open is en je ermee in verbinding staat, kun je een ander niet verkrachten of zonder consent ‘nemen’. Dat is het gevolg van de gevoelloosheid die door de dissociatie ontstaat. Het is een innerlijke verdoving die ontstaat wanneer niet erkende pijn en schaamte jarenlang worden weggestopt. Het is het ontbreken van een volwassen innerlijk bewustzijn dat durft te voelen wat er werkelijk gebeurt. Het ontbreken van het nemen van verantwoordelijkheid, voor jezelf én voor de ander.

Het is tijd voor erkenning

Pas wanneer we die innerlijke vervreemdingscirkel durven aankijken, kunnen we terugkeren naar de vreugdecirkel: naar werkelijke verbinding, vertrouwen, toestemming, plezier en wederkerigheid.

De vraag is dus niet alleen: Wat bezielt zo’n man?

De vraag is ook:

Wat hebben wij als samenleving niet willen aankijken, waardoor dit soort gedrag kan ontstaan?

En:

Welke innerlijke delen in onszelf vragen om heling, erkenning en bewustzijn, zodat we als mensen weer echt mens kunnen zijn. Niet alleen in gedrag maar ook in ons voelen, in ons zijn, in onze relaties én in onze seksualiteit?

We kunnen pas iets veranderen als we bereid zijn om ín onszelf te kijken. Niet om schuld te zoeken, maar om verantwoordelijkheid te nemen voor heling. Voor onszelf én voor de generaties na ons. Laten we stoppen met het doorgeven van onverwerkt trauma. Daar lever ik graag een bijdrage aan.

Herken jij iets van deze schaduwkanten in jezelf, als slachtoffer, als pleger, of overgedragen vanuit jouw familiesysteem? Voel je welkom in mijn praktijk. Samen kunnen we het aankijken. Je staat er niet alleen voor. Bel me gerust voor een afspraak of een korte afstemming: 06-45550680, of mail me op leonie@veranderjewereld.nl

Leonie