‘Ik ben vrij,’ denk ik als de wekker gaat. Waarom heb ik vandaag een wekker gezet als ik niet naar de praktijk hoef?

‘Ik niet,’ zegt de stem van de man die me gisteren na het ochtendzwemmen lastigviel toen ik onder de douche uit kwam. Het was een shockerende ervaring.

Ik kwam uit het heerlijke frisse water, toen ik hem rond de douche zag drentelen. Ik voelde meteen: dit is niet pluis. Die wandelaar wil iets van me. Ik douchte snel, slechts even afspoelen. Toen ik mijn handdoek pakte, kwam ie naar me toe. Hij maakte zijn gulp open en vroeg me of ik misschien… Ik liet hem niet uitpraten en kafferde hem met al mijn kracht uit. Nee, wat denk je wel, ik kom hier om te zwemmen, niet om lastig gevallen te worden door een of andere klootzak zoals jij. Opzouten. Nu!

Ergens in mijn achterhoofd piepte het hele kleine meisje: wat als hij zich niet laat afblaffen en ook agressief wordt? Maar hij stopte, mompelde ‘ik weet niet wat u bedoelt’ en liep verder.

De zielsontmoeting met ‘de dader’

Sinds gisterenavond ben ik me er van bewust dat ik er nog steeds mee bezig ben, alsof hij continue om me heen hangt. Nu bij het wakker worden zie ik zijn ziel.

‘Ik ben niet vrij, ik móet scoren,’ verduidelijkt hij.

Hij hangt ergens boven me, ik zie hem zitten alsof hij eindelijk bereid is het gesprek tussen twee volwassenen met me te voeren dat ik gisteren na afloop in de fysieke werkelijkheid vanuit de auto probeerde, maar wat jammerlijk mislukte. Hij bleef in zijn daderrol hangen, terwijl ik ergens belandde tussen medeaanklager en krijger die begrensde.

‘Kun je niet gewoon masturberen?’ opper ik.
‘Nee, dat werkt niet. Er moet een ander bij zijn. Anders krijg ik geen rust in mijn kop.’
Er is dus blijkbaar een innerlijke dwang. Traumaseksualiteit, denk ik meteen: dit is de projector.

Ik kijk naar mijn aantekeningen van de bijscholing over Traumaseksualiteit vorige week en lees:

‘De dader als inbreker in je lijf, als inbreker in de zetel van je ziel

De wil van de ander neemt plaats in je eigen wil

De dader wil zijn eigen onschuld terug en zijn eenzaamheid blussen – hij handelt vanuit onmacht

Je ziel wordt gespleten door seksuele lust.’

Trauma seksualiteit

Dat is wat ik er leerde: op het moment van de shock door seksueel trauma, splitst je ziel in afzonderlijke delen, die op bepaalde momenten van binnenuit sturing geven aan je leven. Ik herkende met terugwerkende kracht al die delen, bij mezelf en bij mijn toenmalige partner die als kind seksueel misbruikt was.

Handelen vanuit de innerlijke projector

De man handelt vanuit vanuit wat John Schouten de interne getuige noemt. Ik noem hem liever de projector. De projector kan niet kijken naar zijn trauma. Hij is degene die niet naar binnen wil kijken die alles naar buiten projecteert. Hier zit de verslaving in: drugs, alcohol, je herhaalt waar je de macht verloren bent, de zoektocht naar het zelf. Je belandt in de porno wereld, de zoektocht naar macht – en naar de sekswereld. De interne getuige / de projector zorgt ervoor dat het patroon zich steeds herhaalt.

‘En nu?’ vraagt hij, alsof ik het antwoord moet weten.
Ik haal mijn schouders op.
‘Het is niet aan mij. Dit is jouw leven. Ik weet niet wie er op de stoel van jouw innerlijke dader zit. Het lijkt me alleen niet wenselijk dat hij er zit. Of zij.’

Ik zwijg even. Ook hij zwijgt. Hij friemelt met zijn handen en heeft zijn hoofd gebogen.
‘Luister, zeg ik. Ik hoef niet te weten wie daar zit. Dat is aan jou.’
‘Maar wat moet ik nu dan?’

Op zoek naar de verloren onschuld

Hij kijkt me aan met betraande ogen. Het is de blik van de onschuld die ik gisteren ook in zijn ogen zag toen hij me benaderde. Gek genoeg eigenlijk, want zijn gedrag was behoorlijk intimiderend voor mij. Het is de adelaar in mij die dat kan gadeslaan, ons pure bewustzijn dat kan aanschouwen.

Ik haal mijn schouders op.
‘Knal hem eruit, uit je lijf, net zoals ik gisteren bij jou deed. Zoek hulp. Dit kan je niet alleen.’
‘Ik schaam me zo,’ fluistert hij dan.
‘Dat snap ik. Maar die schaamte helpt je niet verder. Die zorgt ervoor dat je door blijft gaan. Zet je moed achter het stuur. Je verlangen naar rust in je hoofd en naar een andere manier om dat te bereiken.’

Hij knikt.
‘Ik moet maar eens gaan. Sorry dat ik je lastig viel. Dat had ik niet moeten doen.’
‘Nee. Dat had je niet moeten doen maar het is gebeurd. We moeten allebei verder. Ik wil me weer vrij kunnen voelen als ik ga zwemmen, begrijp je?’
Hij knikt en draait zich om.
‘Nou, dag.’
Hij zwaait en dan verdwijnt hij.

Vrijheid of pseudo-vrijheid

Ik voel de ruimte rond mijn hoofd ontstaan. En dat is fijn. Want ook ik wil door met mijn leven.

Er is zoveel verwarring rond het begrip vrijheid. Echte vrijheid zit van binnen. Echte vrijheid houdt in dat je van binnenuit een bewuste keuze kunt maken in een situatie. Dat je de consequenties van je keuze aanvaardt. Dat je verantwoordelijkheid neemt voor je handelen. Dat je de emoties doorleeft die er bij komen kijken. Ik was zo blij met de liefdevolle hulp die ik na afloop aangeboden kreeg vanuit de zwemmers groepsapp. Daardoor kwam bij mij de schrik vrij en kon ik de tranen huilen van mijn kleine meisje dat ver weg gedoken het hele schouwspel angstig had gadegeslagen. Alles kwam in die zin gisteren voorbij. Ook de schaterlach bij de herkenning van de projector die zijn verlangen op mij projecteerde toen ik hem later vanuit de auto vroeg opnieuw aansprak:

‘Wat was dat nou, weet je niet hoe intimiderend dat voor een vrouw is?’
‘Stel je niet aan, ik begrijp heus wel dat u aandacht zoekt.’

Kiezen vanuit de eigen ik-kracht

Als onze innerlijke zielendelen niet verbonden zijn omdat de dader die ingebroken heeft in ons energiesysteem er de macht heeft, kunnen we nooit echt vrij zijn of vanuit echte innerlijke vrijheid een keuze maken. Zijn onze innerlijke delen wel verbonden, dan kunnen we vanuit onze eigen Goddelijke kern en ik-kracht bewust kiezen. Zolang er een innerlijk ‘moeten’ is, ben je in wezen niet vrij, ook al ziet het er voor de buitenwereld uit als vrijheid: ‘ik doe gewoon wat ik wil.’ Het is pseudovrijheid.

Ondertussen weet ik: een ontmoeting tussen dader en slachtoffer waarbij er bereidheid is te luisteren naar elkaar om elkaar echt te kunnen horen, is een onderdeel van het helingsproces. Als het niet kan in de fysieke realiteit, zorgt de ziel er wel voor, mits jij er klaar voor bent. Het is een van de onderdelen van mijn werk, net zoals dit schrijven.

Er is nog veel onwetendheid op het gebied van seksueel trauma en hoe dit voortleeft in het leven van mensen. Net zoals er veel onwetendheid is over hoe deze materie te Helen. Het is een van de taken van mijn ziel en van mijn leven hier op aarde.

Leonie