Alleen op reis in Sicilië

Vanavond vind ik het even helemaal niet leuk om alleen op reis te zijn. Ik zit bij een restaurantje op een rustige plek in de stad Cantania met weinig verkeer en tussen een paar mooie groene planten, maar, er zijn nog geen gasten. Het is 18:00u, ik heb trek en er wordt me verteld dat ik nog tot plm 19:00u of 20:00u moet wachten voordat de keuken opent. Dat vertelt ze me wel drie keer. Ik krijg het gevoel dat ze me niet wil hebben op dat terras als eenling. Ik zeg dat ik het snap en bestel wat te drinken, geef me over, speel wat spelletjes op mijn mobiele en baal dat ik mijn ereader niet heb meegenomen. Het is warm, het bestelde biertje verkoelt me even, maar alcohol is nooit mijn grootste fan bij warm weer.

Onverwachts bezoek

Ineens zit hij tegenover me. Hij stelt zich voor als Ricardo en kijkt me geamuseerd aan.
‘Zal ik je gezelschap houden?‘
Hmmm, ik heb behoefte aan écht menselijk gezelschap, niet aan iemand uit de spirit wereld. Maar hij blijft rustig zitten, vriendelijk kijkend en me opnemend alsof hij wil zeggen: als je me nodig hebt ben ik er voor je.

Ik buig me weer voorover op mijn telefoon maar ja, dat verveelt al snel. Misschien dan toch maar een praatje maken met Ricardo. Ik vraag hem wat hij deed bij leven.
‘Ik was gigolo,’ zegt hij. Ik kijk hem aan, en ja, ik snap wel wat hij bedoelt. Het past bij zijn energie. Gewoon jezelf helemaal openstellen voor iemand en volledig dienstbaar zijn aan de vrouw tegenover je. Seks is niet het doel van de reis. Het echte werk gebeurt ervoor. Althans bij een goede gigolo. Er is een tijd geweest dat ik me afvroeg of zo’n gigolo niet iets voor mij was, als alleenstaande vrouw met een celibatair leven. Maar dat is alweer een paar jaar geleden.

‘Luister,’ zeg ik, ‘ik heb behoefte aan écht contact, niet het contact dat je hebt met een vrouw voor geld om haar te pleasen.’
Hij knikt en zwijgt. Ik buig me weer over het volgende Wordfeud spelletje. Luister naar een YouTube video. Mijn biertje is inmiddels op en de fles Spa rood is bijna leeg.
‘Wat kost je eigenlijk,’ vraag ik hem dan.
‘Oh niet zoveel hoor, geef die dame straks vijf euro fooi en ik ben tevreden.’
‘Voor vijf euro hou je mij gezelschap en geef je mij een leuke avond?’
Hij knikt.

Hmmmm. Alles beter dan niets, denk ik dan. Hij spreekt overigens in het Engels tegen me en zegt dat hij zich afvraagt in hoeverre ik te vertrouwen ben.
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, zoals ik het zeg. Ga jij je aan je belofte houden om die dame 5 euro te geven? Of vergeet je jouw belofte aan mij als je straks hier weggaat?’
Ik heb met mijn budget tot nu toe nog niemand fooi gegeven.

Vertrouwen en vertrouwen geven

Sja, vertrouwen. Het is een mooi thema. We verwachten het zo gemakkelijk van anderen dat ze zich aan hun woord houden en zijn boos of teleurgesteld als ze het niet doen. Dan zijn ze ineens niet te vertrouwen. Maar zelf hebben we natuurlijk duizend redenen om van gedachten te veranderen en we nemen vervolgens gemakkelijk aan dat de ander ons wel begrijpt. Ik neem me voor me aan mijn woord te houden, hoe het ook gaat lopen met het eten.

We kletsen wat over ditjes en datjes en ja, ik geniet van mijn maaltijd als die uren later eindelijk komt en ik geef bij het afrekenen de beloofde €5 fooi. De dame die het geld incasseert glimlacht en als ik opsta komt de dame die me al die tijd te woord heeft gestaan naar me toe om me te bedanken. Voor het eerst zie ik warmte en echte vriendelijkheid in haar ogen. Ze is blijkbaar echt blij met mijn gebaar.

Terug in de tijd en een bijzonder ontmoeting

Ricardo loopt met me mee. We stuiten onderweg op een aantal dansers in ouderwetse middeleeuwse kostuums. Prachtig om te zien maar dansen kunnen de meesten niet. Vooral een aantal van de mannen hebben geen ritmegevoel. Het herinnert me aan mijn volksdanstijd van vroeger. Geamuseerd kijk ik toe, want het is toch mooi om te zien. Ineens hoor ik de stem van mijn moeder.
‘Mooi hè,’ fluistert ze in mijn oor. Ik voel haar energie en hoe ze geniet van de vibraties. Ja, dit was nu echt iets voor mijn moeder. Tranen springen in mijn ogen van ontroering als ik haar genieten bij me voel. Om haar te plezieren blijf ik nog even staan voor een volgende dans. Dan loop ik weer verder. Ricardo loopt weer met me mee.

‘Vertel eens een leuk verhaal uit je gigolo carrière,’ vraag ik aan Ricardo.
Dan begint hij te vertellen.

De gigolo en de rijke dame

Hij had ooit een afspraak met een rijke dame, met wie hij eerst uit eten ging, buiten op een terras. Maar wat hij ook zei om haar te amuseren of te plezieren, hij kreeg geen enkel contact met haar. Ze hield de muur die ze om zich heen had, potdicht. Na een uur of drie was hij het zat. Moest hij straks met haar naar bed en haar beminnen? Hij was nu al zoveel energie kwijt dat hij dacht dat het alleen maar een grote fiasco zou kunnen worden. Haar hautaine, ontevreden en dominante houding was hij meer dan zat.
‘Wat heb je toen gedaan?’ vroeg ik. Ik zag het namelijk al helemaal voor me.
‘Nou, ik had haar vooraf laten betalen, dat doen wij namelijk altijd. Vervolgens ben ik naar het toilet gegaan en door het raampje naar buiten gekropen. Ik dacht wegwezen!’
‘Echt waar?’
Ik schoot in de lach. Ik zag al voor me hoe hij zich door een klein raampje naar buiten had gewurmd. Dat was natuurlijk niet zo netjes van hem.
‘En toen? Wat heb je toen gedaan?’ vroeg ik.
‘Toen ben ik om het hoekje gaan kijken hoe ze reageerde.’

Ik schoot opnieuw in de lach en zag voor me hoe de vrouw op haar horloge keek, naar binnen keek, iets vroeg aan de ober die zijn schouders ophaalde. Nee, hij snapte ook niet waar de man was gebleven.
‘Met een stuurs gezicht at ze de helft van haar eten op, en bleef voor zich uit staren, met afwisselend om zich heen kijkend en op haar horloge. Ik heb zo’n pret gehad, dat wil je niet weten.’
Nou dat kon ik me helemaal voorstellen, zoals hij de vrouw beschreven had leek het me geen aimabel gezelschap. Je zal maar gigolo zijn!

My most important working instrument

‘Uiteindelijk betaalde ze de rekening, stond ze op en liep ze weg. Toen ze de hoek om kwam, en mij in haar boosheid voorbij liep, ging ik achter haar aan en tikte ik haar op haar schouders.
‘Can I still serve you madam?’ vroeg ik haar met mijn meest onschuldige gezicht. Ze keek me aan alsof ze water zag branden. Furieus was ze.
‘ Jij, jij!’ en ze hapte naar adem toen ze me in het gezicht sloeg. Goed. Die had ik verdiend. Maar toen wilde ze me met haar vuisten te lijf gaan.
‘Oh madam, not my heart please, that’s my most important working instrument,’ zei ik en ik greep haar polsen vast. Drie seconden keken we elkaar aan. Toen gooide ze zich in mijn armen en begon onbedaarlijk te huilen. 45 minuten lang huilde ze, Leonie, als een klein kind. 45 minuten! Er leek geen einde aan de te komen. Ik zei niets en hield haar alleen maar vast, streek haar af en toe over haar haren.’

Ik zag het allemaal voor me, zo gedetailleerd als hij het me vertelde.

‘En toen?’
‘The rest is history,’ zei hij, alsof alles wat er daarna gebeurde totaal onbelangrijk was.
‘Jij weet toch hoe dat gaat, die manier van liefhebben ken jij toch, dat hoef ik jou te niet te vertellen,’ zei hij nonchalant.
Hij liet me nog even zien hoe ze eenmaal in haar huis op een stoel zat, hij haar schoenen uitdeed en haar voeten begon te strelen en liefkozen.
Ik glimlachte.
Ja, daar kun je uren over doen als je wilt. Dan begint het minnaarschap van de gigolo.
Hij had haar hart opengebroken, waarna de liefde kon stromen. God weet welke trigger hij bij haar had geraakt en bevrijd.
‘En toen? Hoe gingen jullie uiteindelijk uit elkaar?’
‘We trouwden.’
‘Oh ja?’

Ik kon me niet voorstellen dat het daarna nog ooit zo diepgaand en intens was met haar geweest. Bovendien leken ze helemaal niet bij elkaar te passen.
‘Nee hoor, dat laatste is gelogen maar dat vertel ik er soms wel bij omdat de meeste mensen een geromantiseerd happy end willen horen. Maar daar prik jij toch doorheen.’

Ik glimlachte en samen liepen we verder, tot ik hem vergat omdat ik zin had in een echte Italiaanse ijs met een espresso, en omdat ik dit verhaaltje wilde opschrijven om te kunnen delen met de wereld.

Bij deze dan