Afgelopen zaterdag hadden we de laatste vrouwenworkshop van de driedelige serie ‘van holocaust naar happy healer’, met als thema vergeving. We tijdreisden naar Rusland en werden hierbij geleid door mijn soulteam. Het werd al snel duidelijk dat we wederom een gezin vormden.

De roep van de Goden

Voorafgaande aan de workshop, werd ik afgelopen week wederom geleid naar de winkel Malalel, waar de eigenaar prachtige originele boeddhabeelden verkoopt. Deze keer riep niet alleen een kleurige Ganesha samen met twee poortwachters, maar ook een zogeheten Tibetaans hakmes. Dat is een ritueel voorwerp dat gebruikt wordt bij zogeheten luchtbegrafenissen het lichaam in stukken aan de roofvogels wordt gevoerd. In de bergen is de grond vaak bevroren is en waar is er vaak geen ruimte voor begrafenissen. Ik wist meteen dat dit voorwerp voor onze workshop was bedoeld. ‘Jij kunt hier mee werken,’ sprak de eigenaar en ik wist dat het waar was.

Groene Tara

Bij aanvang van de workshop trokken we een kaart voor de groep: Groene Tara. Tara is de eerste vrouwelijke boeddha die tot verlichting kwam en vergelijkbaar met Maria, de moeder van Jezus. Veel vrouwen zoeken haar wijsheid, troost en hulp wanneer ze in nood zijn en een weg zoeken uit de problemen die het leven geeft. Het groene licht van Tara symboliseert het accepteren van problemen en de mogelijkheid om tot oplossingen te komen. Voor mijzelf trok ik de kaart van Dana, de hoge priesteres.

We luisterden in stilte naar de bijbehorende mantra: ‘Om Tare tuttare ture soha’. Hiermee wordt het vrouwelijke opgeroepen dat staat voor wijsheid en bescherming. Tijdens de meditatie zag ik dat er zeven zwarte bolletjes uit mijn hoofd werden gehaald. Daarna hoorde ik dat ik samen met Sophie het hakmes mocht vasthouden, terwijl we elkaar in de ogen keken. Ogen als spiegels van de ziel, waarbij we samen terugreisden in de tijd.

Vorig leven in Rusland

We werden geleid naar een gebied in Siberië, waar de Nanai wonen, een volk van Sjamanisten. Ze geloven dat sjamanen de macht hebben boze geesten uit te drijven door tot de goden te bidden. De Nanai aanbidden de geesten van zon, maan, bergen, het water en de bomen. Ik reisde door tijd en ruimte, en voelde mezelf een berg oplopen, op een smal pad in een onherbergzaam gebied. Achter mij liep een klein groepje andere mensen, die de rest van het lichaam droegen. De boodschap die ik repeterend van mijn gidsen hoorde was: ‘you are carrying the head of the oldest son’ – oftwewel: ‘je draagt het hoofd van de oudste zoon.’ Als Leonie moest ik even verwerken wat ik hoorde, want rondlopen met een menselijk hoofd is niet iets wat ik normaal gesproken doe. Na een paar minuten zag ik het hoe: ik droeg het hoofd in een draagdoek op mijn rug.

Het licht van de zeven zusters

Sophie die ondertussen mijn hand vasthield, voelde dat we samen omhoog gingen en ze voelde dat ze houvast nodig had. Ook zag ze grote vogels in de lucht vliegen. Hoe verder we kwamen, hoe zwaarder het hoofd dat ik op mijn rug droeg, werd. Niet omdat de lucht ijler werd, maar omdat het hoofd donkere energieën van buitenaf aantrokken die mee wilden reizen. Het voelde in die zin of dat laatste in het nu plaatsvond. Eenmaal bovenop de berg, bleek dat we met zeven zusters waren: the seven sisters of delight. De zusters stonden op een rij en de laatste zuster legde de hand op het hart van het lichaam van de vermoorde zoon.

Ik moest me mentaal echt even voorbereiden op de klap die ik te geven had op het derde oog, waarvan ik wist: ik hield van deze man, hij was immers mijn familie. We zongen mantra’s en spraken onze gebeden uit naar de Goden. Uiteindelijk was ik zover dat ik de eerste klap op het hoofd kon geven. Met iedere klap werd via de zeven zusters, de bijbehorende boodschap doorgegeven aan de wereld:

‘think from the heart, not from the head’

De onvervulde zielsopdracht van de oudste zoon

Het bleek dat de zoon zijn zielsopdracht niet had kunnen vervullen, omdat we deze voorkomen hadden. Toen hoorde ik van mijn gidsen wat zijn zielendoel was en ik schrok ervan: de zoon had als doel de wereld te vernietigen. Oef! Wat was er gebeurd? We gingen het ontdekken. In de volgende sessie keken Sophie en de andere deelneemster elkaar in de ogen en reisden zij door tijd en ruimte.

Het universum zit in ons allemaal

Vanuit de wereld van de ziel is er geen goed of kwaad. Daar zijn alleen maar ervaringen. Er kan geen licht zijn zonder duisternis en zo is alles op onze dualistische planeet, in balans. Als mens echter ervaren we wel degelijk goed en kwaad. Het vernietigen van de wereld, is niet niet wat de meeste mensen zullen aanschouwen als iets goeds. Iemand vermoorden is dat ook niet. Tegelijkertijd worstelen veel mensen met de dualiteit en gruwelen ze van de verschrikkelijke dingen die hier gebeuren, zoals moord, doodslag, oorlog en seksueel geweld. We verlangen in essentie allemaal naar liefde.

In de tijd dat Sophie en ik elkaar in de ogen keken, deden Petra en de andere deelneemster dat ook met elkaar. Petra voelde dat ze als dochter dat haar moeder, de andere deelneemster, heel zacht was, en dat zij totaal niet opgewassen was tegen de extreme hardheid van haar man. Ze kon zich niet voorstellen dat hij zo kon zijn, maar van binnen was ze heel autonoom en liefdevol. Ondanks zijn hardheid kon hij haar niet uit balans krijgen. Petra voelde dat er iets met haar broer was gebeurd maar wist niet wat.

Petra voelde ook, dat de vader, zijn eigen duisternis niet in de ogen kon kijken. Zowel de representant van de vader als de zoon, waren niet bij de workshop aanwezig. We mochten allemaal een stukje van hun rol overnemen en ervaren. Zo was er een moment dat Sophie ervoer dat ik met het hakmes boven haar hoofd zweefde. Een aantal dagen voor de workshop, ervoer ze een druk op haar hoofd. Deze verdween tijdens de oogoefening.

De kracht van bewustzijn

Terwijl moeder en zoon tegenover elkaar zaten, en elkaar liefdevol aankeken, sprong Petra als vader tussen hen in. Ze was uitzinnig van woede en voelde een enorme kracht in zich opborrelen. Ik gaf haar het houten zwaard. Ze hield het vast en moest afwisselend lachen en was dan weer boos. Achteraf legde ze het uit wat er in haar omging.

Toen Sophie de zoon werd, kon zijn moeder alleen maar het licht zien in de zoon. Ze zag alleen maar de mogelijkheden en het eenheidsbewustzijn. ‘Als vader zag ik alleen maar de onmogelijkheden. Ik voelde me gegrond en geankerd en ik voelde een enorme kracht. Het was alsof ik het zwaard als een luciferhoutje kon breken, als ik mezelf aan die kracht had toegegeven. Maar van binnen nam ik waar dat ik bewustzijn was en dat een deel van mij, dat deel van de vader en diens vernietigende kracht aanschouwde. Als vader voelde ik de minachting van de anderen van het gezin. Ik werd me nu bewust dat ik de energie kon reguleren. Ik kon er voor kiezen om me over te geven aan deze energie, of om hem deels te aanschouwen. Als vader had ik die keuze niet gehad, alles moest vernietigd worden en dat deed ik door de zoon te onthoofden en mijn vrouw neer te steken.’

Het zielsgesprek tussen vader en het gezin

Vanuit bewustzijn zijn we allemaal met elkaar verbonden en zo ook met dit gezin. Toen Petra en ik elkaar aankeken, mocht ik de rol van de vader doorvoelen. De vader had zijn zoon onthoofd en daarna zijn vrouw doodgestoken. Hij verweet haar dat zij deze duivel had gebaard die de wereld had willen vernietigen. Dat moest voorkomen worden, dat begreep ze toch wel? Ik voelde me als vader koud en nuchter, het was duidelijk een rationeel besluit. Petra als jongste dochter kon het verlies van haar moeder niet aan en pleegde zelfmoord. De vader voelde dat hij alles wat hij ooit liefhad, kwijt was geraakt. Hij stierf aan een hartaanval.

Als vader moest ik wat ik gedaan had dragen, maar ik wist niet hoe. Ik voelde me gitzwart. Er ontstond het volgende zielsgesprek waarbij vele stiltes vielen om de onverwerkte emoties van toen, te doorvoelen en verwerken.

‘Mijn vrouw, jouw moeder, ze had alles, zij had het licht en ik had niks.’
‘Je vertikte het om te zien, je was teveel in jezelf gekeerd,’ sprak de jongte dochter.
‘Is dat zo?’
‘Als je het licht kon zien in jezelf, zou je ook kunnen zien wat je schaduw is’
‘Het is zo vermoeiend, al dat gedoe. Schaduw, licht, donker, licht, donker. Ik wil zo niet kijken.’
‘Ik ben blij dat ik mezelf heb verlost en niet meer leef.’

‘We hebben het elkaar niet gemakkelijk gemaakt.’
‘Je kon er niet eens voor me zijn.’
‘Nee hè.’
‘Je dimde je licht nog meer, door haar te hebben vermoord.’
Door haar woorden begreep ik wat ze bedoelde.
‘Maar dat kun je jezelf ook niet vergeven, ook al was het voor een goed doel. Het was wel míjn bloed.’
‘Maar je dient jezelf en je voorouders te vergeven en de anderen voor wie ze waren. Je voorouders.’
‘Vergeven? En dan vergeten we en dan is het voorbij? Dat is zo gemakkelijk,’ zei ik schampend.
‘Dus nog meer duisternis? Nog meer zwijnerij?’ diende ze me van repliek.

De andere dochter bemoeide zich er ook mee.
‘Probeer het maar eens.’
Ik realiseerde me op dat moment dat vergeven geen gemakkelijke klus was, maar de moeilijkste klus ooit.
“Dus je draait je liever om in je verdriet,’ ging de jongste dochter door.

‘JIj hebt het monster gedragen in je baarmoeder. Het monster dat de wereld wilde vernietigen heb jij gedragen,’ sprak ik tegen mijn vrouw. Het was een uitvlucht, ik wist het.
‘Jouw zoon droeg jouw pijn, voor jou.’ sprak de jongste dochter.
‘En je hebt het al zo zwaar,’ voegt haar moeder toe.
‘Jouw zoon droeg jouw pijn. hij droeg het voor jou, uit liefde. Uit liefde! Uit liefde wilde hij de hele wereld voor jou vernietigen!’
Onze jongste dochter was slimmer dan wij allemaal, maar ik wilde er niet aan.
‘Uit liefde? Dat is geen liefde. De wereld vernietigen is geen liefde.’
“Jíj wilde de wereld vernietigen om je eigen onmacht je eigen schaduwzijdes maar niet te hoeven zien. Je maakt je slachtoffer van alles. En daarmee wordt je dader. En omdat je liever geen dader wilde zijn, heeft je zoon jouw taak op zich genomen.
‘Ik word hier zo moe van.’
‘Je vertikt het om het te horen en het te dragen. Mama heeft het gedragen, het monster. Jíj hebt het gecreëerd.’
‘Ja het is mijn zoon.’
Mijn erkenning, ik kon er niet langer onderuit.
‘Ja, met alle voorouderlijke tijdlijden. Ze willen allemaal vergeven worden.’
‘Allemaal is wel een beetje veel, niet?”

‘En toch wordt er van je gehouden.’ sprak mijn vrouw, haar moeder.
‘Ik hou ook van jullie, weet je, en dat is zo raar. Dat ik wel liefde kan voelen. Dat ik zo vreselijk ben en dat ik toch liefde kan voelen voor jullie allemaal.’
Ik huilde de tranen van de vader.
‘Alles doet het gewoon,’ antwoordde ze.
‘Misschien moeten we het maar gewoon anders gaan doen,’ stelde ik voor, terwijl ik dacht aan een nieuwe wereld in een ander leven.
‘Is er iemand die weet hoe hij opnieuw moet beginnen? Weet jij hoe je opnieuw moet beginnen?’
Ik vroeg het aan de tweede dochter.
“Je moet jezelf vergeven.’
“Je moet je voorouders vergeven,’ sprak de jongste dochter weer. Je vergeeft jezelf vanuit de voorouderlijke tijdlijnen.’
‘Dus als ik mezelf vergeef, gaat de rest mee?”
“ja.’
‘Iedereen van de voorouderlijke tijdlijnen hebben ook vergiffenis te vragen aan de moeder,’ legde de jongste dochter uit.
De moeder raakte ontroerd.
‘Dit gaat vele zielen verder helpen.’

Om mezelf kracht bij te zetten, zocht ik een steen die ‘vergeving’ symboliseerde. Toen ik hem vasthield moest ik heel erg huilen.

‘Kun je mij vergeven,’ vroeg ik aan mijn vrouw.
“Ja’
‘En ook haar voorouders?’
‘Ja.’
‘Ik wist het wel. Zij heeft zoveel liefde. Ze is gewoon de liefde.’ legde ik uit.

‘Kun je mij vergeven?’ vroeg ik aan mijn dochter.
‘Ja.’
‘Als jullie het allemaal kunnen, kan ik het ook.’
Ik huilde en ik vergaf mezelf in stilte.
‘We gaan opnieuw beginnen. We gaan het anders doen. We gaan het met meer liefde doen.’
‘We gaan het alleen maar met liefde doen,’ verbeterde de dochter.
‘Zou je de wereld kunnen vernietigen met liefde?’
We lachten allemaal opgelucht.
‘Toen jullie bij elkaar zaten, zag ik dat jullie het licht aanstaken bij elkaar. Ik dacht: wauw, gaat dat zo gemakkelijk?’
“Zo gemakkelijk gaat het,’ bevestigden ze me.

Ik herinnerde me dat in het begin van de workshop, moeder en zoon tegenover elkaar zaten en elkaar liefdevol aankeken.

Mijn gidsen gaven aan dat we klaar waren voor deze dag. Althans voor wat betrof het tijdreizen. Bij de eerste workshop hadden we intenties opgeschreven voor de toekomst van het mannelijke en het vrouwelijke.

Intentie voor het vrouwelijke

Ik ben zacht en rond
Ik omarm en omvat alles wat er is
in heelheid, en verlangend
stromend en liefdevol
kan ik zijn met wat er is
AHO.

Intentie voor het mannelijke

Ik ben kracht
Ik ben liefde
Ik ben wie ik ben
Ik voel en ervaar
En zet het met liefde in de wereld
Ik ben en verbind me daarmee
In liefde
So it is.

Terug naar Malalel – Ekadasha

Na afloop werden we verzocht om nog even naar Malalel terug te gaan. Daar zag Sophie het beeld van Ekadasha, die in drie werelden kijkt: de wereld van verlangen, de wereld van levende vormen en de wereld zonder vorm. Het elfhoofden vormige beeld representeert de Alzijdige. Het zorgt ervoor dat geen enkel wezen verstoken blijft van zijn alomvattend mededogen – hij heeft in elke handpalm een oog zodat hij uitgerust is om alles te zien en overal in te kunnen grijpen.

Daar in de winkel ontmoetten we vele andere mensen, die er ’toevallig’ waren. Door de beschrijving bij het beeld, en door de ontmoetingen, besefte ik dat mijn rol de oudste dochter was en kon ik ter plekke haar verdriet voelen. Het verdriet van het verlies van haar familie, het lot van de familie en het verdriet van het achterlaten van het oude waar ze ondanks alles, toch van had gehouden. Het voelde als een afsluiting en als een nieuw begin.