Wat als een vrouw wel haar grens aangeeft maar deze niet wordt gevoeld?

Wat gebeurt er als een vrouw haar ‘nee’ niet meer kan voelen, laat staan uitspreken? In dit artikel onderzoek ik de dieperliggende dynamiek achter femicide, narcisme, trauma en de vrouwenwond. Over verdwijnen als overlevingsstrategie en over de helende kracht van verschijnen.

Femicide: de rauwe werkelijkheid achter gesloten deuren

Op dit moment lees ik het boek ‘Zij is van mij’ van rechtbankverslaggever Saskia Belleman. In het boek voert Saskia gesprekken met slachtoffers en nabestaanden van vrouwen die vermoord zijn door hun (ex)partner: femicide. Ze konden niet verkroppen dat de vrouw de relatie beëindigde, een andere keus wilde maken of eigen beslissingen nam. Ook gaat ze in het boek in gesprek met plegers, de politie, het OM, strafrechtadvocaten en wetenschappers.

Zo lees ik over het gesprek met forensisch psycholoog Eric Blaauw, die als lector werkt aan de hogeschool in Groningen. Hij stelt dat vrouwen eerder duidelijk de boodschap moeten geven: ‘ik wil dit niet’. Volgens hem zou er dan eerder halt geroepen worden aan de mishandeling, die voorafgaat aan femicide.

De onzichtbare NEE van vrouwen en slachtoffers

Ik denk aan alle vrouwen (en mannen) in mijn praktijk die slachtoffer waren van iemand met narcistisch gedrag. Ze moesten zich continu afstemmen op zo’n man en op eieren lopen. Vaak een spiegel van wat gebeurde in hun kindertijd met een gewelddadige ouder. Ik zag het ook terug in de boeken van de dappere vrouwen die zich ontworsteld hadden aan zo’n gewelddadige narcistische relatie.

Wat als nee niet genoeg is?

Eric Blaauw mist hierbij een fundamenteel onderdeel, want vrouwen laten in mijn ervaring wel degelijk regelmatig weten dat ze iets niet willen. Als de reactie geweld is (emotioneel en/of fysiek) wordt het daardoor steeds moeilijker om het te doen. Maar het komt ook voor dat vrouwen het eenvoudigweg niet kúnnen aangeven, omdat hun NEE niet doorvoeld is in het lichaam. Zelfs wanneer ze het wel uitspreken, wordt het vaak niet echt gehoord of gevoeld door de ander, omdat de energetische kracht ontbreekt. Het blijft dan een woord zonder belichaming, zonder de bedding van het lijf die nodig is om echt een grens te zetten. De oorzaak ligt in overgedragen meer-generationeel trauma en/of trauma vanuit vorige levens. Denk daarbij aan niet verwerkte verkrachtingen of aan geweld waar iemand aan is gestorven.

Als het lichaam zwijgt maar de ziel spreekt

Onlangs begeleidde ik een vrouw bij wie dit thema zichtbaar werd. Ze had last van haar borst. Het tintelde steeds, en ze voelde daarbij een diepe angst en moest veel huilen. Tijdens de sessie kwam naar voren dat ze het ongezien trauma droeg van haar oma en haar overgrootoma. Seksueel geweld.

Als iemand door shock of trauma bevriest en het wordt niet verwerkt, geef je het ongemerkt door als energiepakketje aan de volgende generatie. Gedrag herhaalt zich onbewust. Grenzen aangeven op het gebied van intimiteit was hierdoor voor mijn cliënte erg lastig. De ziel van mijn oma kwam er in de sessie bij om de energie te bevrijden uit haar keelchakra. Ik gaf een heling aan haar borst door mijn hand er alleen maar boven te houden. Ik hoefde haar niet aan te raken om het verdriet en de verontwaardiging te kunnen voelen die erin opgesloten lag. Ook mijn oma droeg dit trauma dat aan mij was overgedragen. Ik schreef er 3 artikelen over voor tijdschrift ParaVisie. Je kunt ze hier vinden onder het kopje tijdschriften.

Trauma door de generaties heen

De vrouwenwond is in die zin een grote collectieve wond. Verdwijnen is een van de thema’s van de vervreemdingscirkel. Energetisch maak je jezelf klein.  Je trekt je energetisch terug en maakt onbewust ruimte voor de ander om jouw plek in te nemen, al dan niet met geweld. Verdwijnen, oftewel jezelf onzichtbaar maken, is een overlevingsmechanisme dat wellicht een tijd heeft gewerkt. Maar de ziel wil dat je jouw persoonlijke zielstalenten gaat leven en dat jij jezelf gaat laten zien aan de buitenwereld. De tegenhanger in de vreugdecirkel is: Verschijnen.

Van vervreemding naar vreugde

De vreugdecirkel en de vervreemdingscirkel zijn modellen met thema’s die verbonden zijn met jouw verlangen, je innerlijke man, je innerlijke vrouw en je innerlijk kind. Ze laten zien hoe jij reageert op de interactie met de ander. Vanuit het energetisch-systeemwerk waarmee ik werk, zie ik dat een man die zich schuldig maakt aan stalking of femicide vaak vastzit in een diepe vervreemding van zijn innerlijke vrouw. Hij heeft geen toegang meer tot het ontvangende, verbindende deel van zichzelf. Dat wil het gedrag niet goedpraten, maar toont aan waar op zielsniveau een fundamentele disbalans is ontstaan.

Het slachtoffer zit vast in de schaduw van de innerlijke vrouw en het innerlijk kind. Verdwijnen en jezelf klein of onzichtbaar maken is het gevolg. De vrouw kan haar NEE niet belichamen. De energie van haar gezonde innerlijke man ontbreekt. Dat vraagt voor beiden om heling. Je kunt gedrag veroordelen, maar in de diepte zit een beschadigd deel van de ziel dat erkenning van het geleden leed en transformatie zoekt.

Ruimte maken voor liefde en creatie

Het lichaam onthoudt. Het is als een computer met programma’s en bestanden en die mogen we opschonen. Sommige zijn beschadigd of corrupt, andere zijn nog nooit gezien of geopend. Het opruimen zorgt dat er ruimte komt voor mooie programma’s. Dan kunnen we vanuit passie en liefde gaan creëren. Op 4 september geef ik samen met Sophie Verheij de deels systemische training ‘Heling van de moederwond’ voor vrouwen én mannen, waarbij we deze mechanismen in de ogen kijken en transformeren. Misschien is jouw innerlijke man teveel aan het woord en ben je zelf te dominant geworden? Of verlangt jouw innerlijke vrouw er naar om zichzelf te laten zien, in al haar vrouwenkracht? Verlang jij ernaar om je mechanisme van verdwijnen te vervangen door verschijnen? Je bent van harte welkom. Heb je nog vragen, aarzel niet om contact met me op te nemen om te overleggen: 06-45550680