De verpleegtehuizen gaan op slot voor bezoekers.
Ik moet er van huilen.

De meeste dagbesteding is afgelast. De fysiotherapeut komt nauwelijks meer. Er wordt niet meer gezamenlijk koffiegedronken. Ook activiteiten aan de woongroeptafel, mogen even niet meer.

God wat ben ik blij dat mijn moeder dit niet meer hoeft mee te maken. Dat we er bij konden zijn toen ze langzaam uitgeput raakte, en haar lichaam het opgaf. Dat ze niet in eenzaamheid hoefde te sterven, dat we er bij waren en haar hand konden vasthouden. Want wat is nou erger? Weken in eenzaamheid leven en daardoor iedere dag van binnen een beetje meer sterven, of sterven door het Corona virus? Het zijn ethische vragen waar vooralsnog geen antwoord op is maar die ik wel wil stellen.

Eenzaamheid

Mijn moeder had last van eenzaamheid. Ik zag het in haar ogen als ik onverwachts bij haar op bezoek ging. Dan waren haar lichtjes verdwenen als ik kwam, stonden haar ogen leeg en ze waren er weer als ik ging. Want dat is wat lichaamscontact doet, zeker als het met mensen is die van je houden.

Wij mensen zijn kuddedieren, we hebben aanraking en verbinding nodig. We worden massaal in de angst en in de afgescheidenheid geduwd door alle maatregelen die genomen worden. Begrijp me niet verkeerd, het is ook goed dat we voorzichtig zijn, maar oh mensen, er is ook echt die andere kant.

In de tweede wereldoorlog werden er proeven gedaan op baby’s die wel voedsel kregen maar geen aanraking… en ze gingen DOOD!

Hou van jezelf en je hebt niemand nodig

Nu kunnen we onszelf natuurlijk alle liefde geven. Het is de grote roep in spiri-land: hou van jezelf, pas dan kun je van een ander houden. Als je echt van jezelf houdt, heb je niemand anders nodig om gelukkig te zijn. Maar wij mensen zijn kuddedieren en we hebben elkaar nodig om onszelf te kunnen zien. We willen verbinden, het is een natuurlijke behoefte van ieder mens.

We hebben in mijn ogen een rare relatie met de dood opgebouwd en de angst voor de dood door deze griep, proberen we onder controle te houden door deze maatregelen. Het leven is niet onder controle te krijgen, de dood ook niet altijd. Sommigen sterven niet, terwijl anders werd verwacht, zoals Anita Moorjani die in coma lag en op sterven na dood was, een Bijna Dood Ervaring kreeg en binnen drie weken genas van uitgezaaide kanker, omdat ze besloten had na terugkeer in haar lichaam, vanuit liefde te gaan leven.

Kiezen voor verbinding?

We staan voor de massale keuze straks, als de stress te hoog wordt, het verlangen naar verbinding zo groot wordt dat we het niet meer houden: kiezen we voor liefde en verbinding, of kiezen we voor het voeden van de afgescheidenheid?
Ik heb geen antwoord. Ik kan alleen maar zeggen wat het met me doet als ik een bericht als dit lees.

Ik heb in 2011 voor de keuze gestaan, 14% meer kans op overleving door te kiezen voor chemo en hormoontherapie en mijn lichaam zei: NEEEEEEE! Op deze website lees je over dat proces van toen. Ik ben heel blij dat ik mijn innerlijk weten destijds heb gevolgd, en heb gekozen voor kwaliteit van leven. Mijn broer had die keuze destijds niet, die stierf binnen een maand aan uitgezaaide kanker. Nu wordt er vanuit de overheid voor ons allemaal besloten wat we wel en niet mogen, er is niet zoveel keuze meer….

Leven in het hier en nu

Ik hoop dat het allemaal snel voorbij is. Dat we elkaar weer mogen zien, knuffelen en aanraken. Dat we weer samen mogen zingen en sporten en genieten van feestjes, culturele bijeenkomsten, van uit eten gaan. Want dat is LEVEN.

Ondertussen geniet ik van de stilte, van de wandelingen in de natuur, van het maken van nieuwe plannen voor mijn bedrijf en van schilderen en weer een nieuwe netflix serie. Ik ben dankbaar dat we Social Media hebben zodat ik me toch met mensen kan verbinden, al is het digitaal of via zielscontact. Want dat laatste, is een prachtig geschenk van de dood in de ogen te hebben gekeken en de angst voor de dood getransformeerd te hebben. Het is thuiskomen in jezelf.