Vandaag zag ik een podcast video van mezelf terug die ik maakte ik een maand voor de Corona crisis uitbrak. Blijkbaar had ik al een voorgevoel van wat er zou gebeuren, dacht ik, toen ik vanochtend mijn tranen van toen terug zag. Het was vlak voordat ik naar een bestseller auteur afreisde die zich tot in details over mijn manuscript gebogen had.

Ik kreeg flinke kritiek op mijn manuscript. Door zowat 3/4 stond een streep. Er waren veel ‘waarom’ en ‘hoe’ vragen waarbij wat ik schreef in twijfel werd getrokken. ‘Hoe weet je dat zeker? Hoe kun je dat bewijzen? Denk je echt dat dit zo gebeurd is?’

Het boek dat ik aan het schrijven ben gaat over de invloed van vorige levens op mijn huidige leven. Veel zielsliefdes kwamen de afgelopen tien jaar op mijn pad, die allemaal een bijzondere rol hadden gespeeld in deze levens. Ik kreeg het advies om alle ervaringen onder een of twee mannen onder te brengen, want niemand zou me anders nog serieus nemen. Leerde ik het als Leonie dan nooit met de mannen? En ik moest niet zoveel tekst en uitleg geven over deze mannen en hun aandeel in die vorige levens. Het waren slechts bijrollen en ik was de hoofdpersoon.

Felle kritiek

Ik was compleet overdonderd en deed er een maand over om alles tot mij te laten komen – te doorvoelen en een eigen weg te zoeken. Want ja, er is een verschil tussen de oude schrijfwereld – waarin er één hoofdpersoon centraal staat, en de nieuwe wereld, waarin de belevingswereld van meerdere betrokkenen in het licht gezet wordt, met als doel elkaar te kunnen begrijpen en compassies krijgen voor elkaar. Het proces van innerlijke oorlog naar leven in vertrouwen. We hebben in elkaars huid te kruipen om elkaar te kunnen begrijpen. Tenminste als je het mij vraagt.

Energie is de intentie kunnen voelen

Vanaf vandaag ben ik weer week op mijn favoriete Kasteel Slangenburg om verder te gaan met het verwerken van de feedback die ik destijds kreeg. Naast de kritische vragen en opmerkingen kreeg ik ook veel nuttige tips en dingen die ik over het hoofd had gezien, waardoor het manuscript toegankelijker wordt.

Alle feedback die ik kreeg, kwam uit een sterk betrokken hart. Het was super fijn om dát te kunnen voelen, ook al kijk ik anders tegen dingen aan dan de bestseller auteur. Ik begon bij terugkomst flink te schrappen en wederom te herschrijven, tot de Corona crisis uit brak. Ineens gooide ik de handdoek in de ring.

Nu is het écht oorlog…?

Ik was namelijk geschokt, toen ik de energie voelde van deze crisis, de paniek van de maatschappij en de woorden van Rutte in zijn eerste speech. Ik kon bijna niet luisteren naar zijn woorden omdat ik echt misselijk werd en vanuit mijn ziel meteen voelde dat er iets niet klopte. Ik herkende deze energie van de Tweede Wereldoorlog, precies waar ik over schreef en waar ik de afgelopen tien jaar, af en toe in en uit stapte om de afschuwelijke ervaringen van toen, emotioneel te verwerken. ‘Nu is het echt! Shit, nu is het echt en ik zit er helemaal in. Ik kan er niet uit ontsnappen zoals je kunt als je in regressie bent’

Het was simpelweg teveel om me ook nog eens met mijn manuscript bezig te houden.

Maar het boek mag er komen, het wil er komen. Het is een zielsafspraak die ik maakte na mijn dood in mijn vorig leven in WO-2. Ik wil graag trouw zijn aan mijn ziel. Na een bijzondere healing van Marcel Heijnes opende de weg voor het schrijven zich weer en kreeg ik er weer zin in. Ik boekte meteen een week kasteel Slangenburg.

De blauwe kamer is blij!

Bij aankomst op Slangenburg zijn niet alleen de regels veranderd maar ook de indeling van de ruimtes mbt het eten. Ik ben ingedeeld in de blauwe kamer, een ruimte waar je voorheen kon zitten en muziek kon luisteren. Bijna niemand zat er. Nu staat er een eettafel en zit ik ineens op een stoel aan eettafel. Het is een bijzondere gewaarwording. Ik voel aan alles dat de ruimte blij is met deze mensen en dat hier vroeger vaker gegeten is, dat er mensen aan tafel hebben gezeten of vergaderd hebben. Het is geen ruimte voor één persoon. De Corona crisis zorgt ervoor dat in de energie, deze kamer weer geëerd wordt. Zo gaaf om te voelen!

‘Waar schrijf je over?’, vraagt een van de gasten. Ik leg uit waar het over gaat. ‘Karma dus’ is zijn conclusie. Ja. Zo kun je het in één woord zeggen. Ik heb al vaker gevoeld dat karma en de wet van de wederkerigheid verder gaat dan een leven alleen, en dat wat je een ander ‘aandoet’, je ook later zelf mag ervaren. Soms bij leven, soms in regressie via multidimensionaliteit. Misschien moet dat woord in de nieuwe titel van dit boek? Want ‘Bethlehem’ dekt de lading niet.

Alles is mogelijk!

Ik neem mijn laptop mee naar het Koetshuis waar wifi en loop nog even binnen in de bijbehorende winkel. Daar koop ik de Creatrix kaarten ‘Alles is mogelijk’ van Melissa Harris. Ik trek het kaartje ‘hoop’. Bij de bijbehorende tekst lees ik over een lichtend voorbeeld zijn. Het begint met de vraag of ik vergeten ben het licht van hoop voor mijzelf aan te laten. ‘Misschien zorg je er wel voor dat anderen weer hoop krijgen doordat jij in roerige tijden je op een goede manier staande weet te houden.’ Het eindigt met de woorden ‘blijf in de stilte in het duister van jouw ervaring zitten en wacht, tot vrede en/of duidelijkheid naar je toekomen. Dit kan zijn in de vorm van een gedachte, idee of gevoel zijn om je te helpen op jouw weg naar de toegang tot hoop.’

Nieuwe boektitel – denk je mee?

Ik gooi in het universum dat het mooiste boek maar mag verschijnen, bij de beste uitgever en met de best scorende titel. Wie ideeën heeft; gooi ze hieronder in het commentaar!

Wordt vervolgd…