Tijd is kostbaar, kies bewust!

‘Tijd is kostbaar. Iedere dag die je leeft komt nooit meer terug. Kies daarom bewust aan welke activiteiten en mensen jij jouw energie besteedt, zodat je als je naar bed gaat, een voldaan gevoel hebt en denkt: yes, give me more of these kind of days!’

Dit is wat eergisteren doorkwam tijdens een meditatie met de elf die zich Magische Magdalena noemt.

Energielek door uitstellen van rotklusjes

Een van de subthema’s van mijn cliënt Henk , gisteren in mijn praktijk, was energielek door dingen als rotklusjes uitstellen. Tijdens de sessie kwamen woorden door over het belang van bewust kiezen voor mensen en activiteiten die vreugde geven. Over het uitstellen van rotklusjes hoorde ik:

‘Meteen doen en niet uitstellen, want dat betekent een onbewuste energiek. Die energie is dan verloren en kun je dan niet inzetten voor dat waar je voor hier bent. We hebben jullie nu hard nodig en je kunt je energie maar een keer besteden. Dus doe je klusje en ga daarna bewust uitrusten en genieten of ga bewust innerlijk werk doen. Daarmee lever je namelijk een bijdrage aan het opschonen van de aarde. Tijd is nu belangrijk!’

Vorig leven als Joodse jongen in Auschwitz

Henk kwam gisteren om een stuk WO-2 op te ruimen. Hij had in het verleden al een aantal reïncarnatie en hypnose sessies gedaan en hij wist dat hij in zijn vorig leven als jongetje in de gaskamer in Auschwitz was omgekomen. In dit leven was hij o.a. beroepsmilitair geweest. Hij wist ook dat hij een boek moest schrijven over zijn vorig leven en dat hij nog twee andere boeken te schrijven had. Na het artikel in ParaVisie dat ik had geschreven waarin ik iemand van zijn onverklaarbare woede had af geholpen, wist hij: ik moet naar Leonie voor de laatste puzzelstukjes.

Wederontmoeting in Auschwitz

We tijdreisden naar het verleden. Hij wist al dat destijds zijn Joodse ouders en zusje al eerder in Amsterdam opgepakt waren. Hij was als jonge jongen alleen op transport gezet. Ik mocht getuige zijn in de volgende film die zich aan mijn geestesoog voltrok:

In de rij

Bij Auschwitz stond hij in de rij voor de gaskamer. Hij ging flink tekeer tegen de soldaat die hem dwong door te lopen ‘om te gaan douchen’. ‘Ik wil niet, ik wil niet,’ schreeuwde hij en hij schopte en sloeg om zich heen, toen een soldaat hem aanspoorde door te lopen. De soldaat gaf hem aan Maria, de vrouw die ik was in mijn vorig leven. Ze stond aan de kant naar de rij mensen te kijken. Ze/ik nam hem bij de hand en sprak met hem. Hij vertelde me dat hij zijn ouders moest zoeken hier tussen de mensen. Ze moesten toch ergens zijn? Er waren zoveel mensen, hoe kon hij ze vinden? Hij kon zeker niet naar binnen.

‘Ach lieverd, zei ik, jouw ouders zijn hier al lang niet meer, je zult ze nooit vinden’
Hij was even stil en liet het nieuws tot zich doordringen.
‘Mag ik dan niet met jou mee, ik wil daar niet naar binnen, dan ga ik dood. Ik weet het zeker,’ en hij begon onbedaarlijk te huilen.

Ik tilde hem op en hield hem in mijn armen terwijl ik hem probeerde te troosten. Hoe kon ik een kind troosten?
‘Dat is waar. Maar als je met mij meegaat, leef je misschien wel langer maar uiteindelijk kom je hier toch terecht. De kinderen die bij mij zijn, worden veel pijn gedaan. Het is daar echt niet fijn. Dat wil je echt niet meemaken.’

De waarheid spreken

Hij liet mijn woorden bezinken terwijl het snikken langzaam ophield. Het was voor ons beiden fijn om de waarheid te spreken. Hij was net als in zijn huidige leven, helderziend en kon in de toekomst kijken. Hij wist dat hij zou sterven als hij de gaskamer in ging. Het was helemaal niet om te douchen!

‘Ik denk dat het voor jou fijner is om meteen te gaan. Dan kom je straks weer samen met jouw papa en mama in de hemel.’
Hij knikte.
‘Je kunt het beste meteen diep inademen, dan gaat het het snelste’ zei ik.
Hij liet zich van me afglijden en liep naar de rij om met de anderen de gaskamer in te lopen.

Mijn gedachten waren bij hem toen hij binnen was. Daar binnen hadden we dezelfde gedachte. Hij hield zijn handen tegen zijn oren want hij wist wat er ging gebeuren.
‘Ik wil dit niet, ik wil dit niet’
En ik dacht als Maria: ‘ik wil dit niet meer, ik wil dit niet meer’
Ik was het leven in Auschwitz zo zat.

Onverklaarbaar verdriet

Toen de ziel van het jongetje zijn lichaam had verlaten zocht hij Maria op.
‘Ik kan niet weg hier,’ zei hij tegen haar. ‘Ik moet hier bij de mensen blijven,’
‘Ik weet het, er komt een dag dat we samen deze plek verlaten,’ zei ik. ‘Tot zo lang mag je bij mij blijven.’
Verleden en toekomst vielen samen in het heden, in mijn praktijk waarbij Henk en ik elkaar in stilte aankeken.

Onverklaarbaar verdriet was een van de thema’s van Henk, mijn cliënt.
‘You are entering the tunnel of sadness’ hoorde ik en ik voelde hoe hij/we de lange, donkere tunnel in gleden.
‘You have to get him out of the tunnel’ was de opdracht van mijn gidsen.

Op weg naar het paradijs

Dat deden we en toen kwamen we samen aan in het Paradijs. Het was prachtig in het paradijs. Vele, ontelbare kleurige vlinders vlogen rond en daalden neer op prachtige kleuren bloemen, er waren blauwe wateren, kabbelende beekjes en in de verte waren regenbogen. Daar was zijn opa. Hij vloog in zijn armen. In de praktijk bewogen mijn handen zich ondertussen als een vlinder op een struik, wiens vleugels open en dicht gingen.

Een miljoen vlinders

‘Kan ik niet hier blijven, opa?’ vroeg het jongetje, ‘het is hier zo mooi,’
‘Nee, dat kan niet lieverd. We moeten straks samen het paradijs naar de aarde brengen.’
‘Maar mag ik niet nog een tijdje blijven, opa? Ik wil zo graag vlinders vangen.’
‘Hoeveel wil je er vangen, jongen?’
‘Een miljoen.’

Een miljoen vlinders verschenen, het was een drukte van belang.

Ik gaf Henk een healing op zijn hart, terwijl hij verbonden was met de vlinder van bevrijding. Via mijn handen en mijn hart transformeerde de energie van het onverklaarbare verdriet.
Henk was er stil van en ik had de tranen in mijn ogen toen ik hem vertelde over wat er gebeurd was. Daderschap en slachtofferschap waren geneutraliseerd en tot eenheid gebracht.

‘Dus we hebben elkaar eerder ontmoet, in Auschwitz’ sprak Henk, ‘wat bijzonder.’
‘Ja, en dat zielendeel van jou zat nog in mijn hart, dat is nu weer bij je terug.’

Een boodschap voor de wereld

Bij het weggaan sprak Henk over zijn ervaring als militair in dit leven en de zorgen die hij zich maakte over waar we stonden in de oorlog met Oekraïne en Rusland. Mijn gidsen benadrukten opnieuw het belang van tijd en van kiezen voor het juiste. Ze gaven een boodschap mee voor de wereld:

‘De komende twee jaar is het puin ruimen en daarna is het samen bouwen aan het paradijs. Daarom is het belangrijk dat jullie geen energielek hebben. Je kunt je energie op een dag maar een keer besteden. Kies daarom bewust, stel niks uit en doe dat wat je vreugde geeft. En keer naar binnen, ruim je eigen puin op. Alle puin die je ruimt in jezelf, levert een positieve bijdrage aan het collectief. Zo veranderen we samen de wereld.’

In de opleiding Integrated Soul Alignment voor HSP coaches en therapeuten ruimen we dat puin samen op met de inzet van ieders individuele talent. We transformeren de elementen in jouw leven die je in de dramadriehoek houden van dader, redder en slachtoffer. Op 29 en 30 augustus is er een introductie middels een tweedaagse training systemisch werken met het transformatiemodel van de dramadriehoek waarbij we de methode Integrated Soul Alignment verwerken. Dit onder leiding van mij en mijn dierbare collega Loes Koot. De training is in Hilversum in gebouw De Koningin en is €375 p.p. inclusief koffie, thee en een heerlijke lunch. Bel me of app me als je interesse hebt: 06-45550680 dan stemmen we samen even af of dit iets voor jou is.

We starten met de opleiding Integrated Soul Alignment op donderdag 7 september. Neem gerust contact op als het resoneert: 06-45550680.

Leonie Linssen