Zielscontact na haar overlijden

Vandaag precies vier jaar geleden werd mijn moeder gecremeerd. Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar dat zij stierf net voordat de Corona gekte in maart 2020 uitbrak, zodat ze in het bijzijn van mij en mijn zus, kon sterven.

Afgelopen week ontving ik van mijn nichtjes oude foto’s van het gezin van mijn moeder, van de resten van het huis, toen ze terugkwamen na de evacuatie in de Tweede Wereldoorlog.

De boerderij en kippenschuur in puin

Ik kende het verhaal wel, alles moest opnieuw opgebouwd worden. Ze leefden een tijdje in de kippenschuur van een andere boerderij in de buurt. Mijn moeder moest ‘uit dienen’ om zo geld te vergaren voor de wederopbouw van het huis. Het was een eenzaam deel uit het leven van mijn moeder.

In 2015, toen mijn ouders nog leefden, had ik het verlangen hen te interviewen over hun vroegste levensjaren tot na de oorlog. Ik wist niet waar het verlangen vandaan kwam, maar ik volgde de roep. Mijn moeder wilde het nooit over de oorlogsperiode hebben, – die smerige oorlog – zei ze dan verbete en dan veranderde haar mond in een lange streep. Maar bij het interview vertelde ze meer dan ik had verwacht en kwamen er toch bijzondere herinneringen omhoog.

Interview met mijn moeder

Zojuist heb ik dat verslag nog eens doorgelezen en ik was zelf alweer een aantal dingen vergeten die ze destijds vertelde. Ik weet dat ik ooit nog een moeder-dochter roman ga schrijven, over haar leven en de invloed ervan op het mijne. Want er was best veel overgedragen trauma dat ik als karmadrager mocht doorleven en transformeren. Daarover kun je ook lezen in mijn biografie De Karmadrager. Maar ook na de publicatie van dit boek, kwamen er nog nieuwe zaken over ons leven aan bod, die ik niet had voorzien, waardoor de rol van mijn moeder in een ander daglicht kwam te staan.

Afgelopen dagen tijdens de Hawaïaanse ‘bone washing’ massagetraining bij Ricardo Balkhoven en Nicolette ten Hoorn kwamen de zielen van mijn oma, moeder en een paar van haar zussen, mijn tantes dus, nog even langs. Ze gingen me helpen met het vrijmaken van nog wat oud zeer, ik hoefde het allemaal niet te doorvoelen, dat had ik immers al eerder gedaan, maar kreeg wel wat informatie door over mijn oma, die ik later kan verwerken voor de roman. Voorlopig ben ik dus nog niet klaar hier met het leven op deze aarde.

Van drama naar ontwapening

Op dit moment werk ik aan een non-fictie boek over de transformatie van de dramadriehoek met rollen als dader, slachtoffer en redder. Ja, want ook op het gebied van oorlog en seksueel geweld, vieren deze rollen hoogtij. De wereld verlangt naar een nieuwe manier van relateren en leiderschap. Daar gaat dit boek en mijn transformatiemodel mensen bij helpen. Ik weet het.

De eerste week van januari 2024 ga ik weer een week op schrijfretraite en trek ik me terug in de natuur van de achterhoek. Daar waar mijn moeder verbleef tijdens de oorlog, geëvacueerd.

Oorlogsgeweld

Toen ik de oude foto’s zag, was ik geraakt. Ik had ze nog nooit eerder gezien, en ik was geschrokken van hoe weinig er van de boerderij en de kippenschuur was overgebleven.

Vandaag eer ik het leven van mijn moeder. De vrouw die geen liefde kon geven, op de manier zoals ik het als kind nodig had. Een vrouw met een eigen, zeer bewogen leven die op haar manier probeerde er het beste van te maken.

Ik ben diep dankbaar voor het contact dat ik na de dood van mijn moeder, met haar ziel heb gekregen en hoe ze me steeds weer komt helpen, ook bij de cliënten in mijn praktijk. Want ook na de dood, gaat het leven als bewustzijn verder.

Lieve moeke, ik hou van jou, tot de sterren en weer terug