De medische uitsluiting is begonnen. Vandaag neem ik afscheid van mijn favoriete schrijfretraite plek Kasteel Slangenburg. De directie volgt het beleid van de overheid. Mijn schrijfretraites in oktober en december aldaar heb ik geannuleerd. Ik had eerlijk gezegd niet anders verwacht, zoals ik hen ken.

Het is wel een heel raar gevoel dat de plek waar ik sinds 2006 een aantal keren per jaar kwam, niet langer toegankelijk is voor mij, omdat ik de stem van mijn hart volg, en die van mijn ziel. Die fluisterde me al op dag één van de crisis in, maart 2020, dat het niet klopte.

Het klopt niet!

Ik herinner het me als de dag van vandaag, toen ik de eerste persconferentie van Rutte zag. ‘Shit, nu is het Echt. Ik zit er in, de hele wereld zit er in. Ik kan er niet meer uitstappen zoals bij een regressie. Help!’
Ehm…. waar zit je in dan, hoor ik mensen zich afvragen. In de energie van de Tweede Wereldoorlog. In de energie waar mensen voorgelogen werden door een groep die de mensheid probeerde te leiden naar een wereld met slechts een super ras. De rest is verleden tijd. Mijn lichaam herkende de energie uit duizenden. Ik deed er weken, zo niet maanden over om er vrede mee te krijgen. En nog. Het steeds opnieuw naar binnen keren om te transformeren, is een wijze van leven geworden waar ik nu anderen mee help.

De lessen van mijn vorig leven in WO-2

Sinds 2009 heb ik regelmatig vertoefd in deze energie door regressies van mijn vorig leven aldaar. Het eindigde in Auschwitz. De wereld van de elite was in dat leven verbonden met mijn thuisbasis. Mijn tante – die eigenlijk mijn biologische moeder was en die vreemdging met een Joodse arts, woonde op een kasteel. Als baby uit twee verschillende en onverenigbare werelden geboren, werd ik weggegeven. Als jonge meid sloot ik me aan bij het verzet. Ik werd opgepakt en naar Auschwitz gebracht. Mijn tante regelde een vals paspoort, en zo kon ik blijven leven door daar mee doen met hen die ik bestreed: genetische proeven doen op de mensheid. Deze poging om zo in leven te blijven, mislukte. Destijds vastbesloten om na de oorlog de wereld te laten weten welke misdaden er begaan werden, mislukte ook. Dan maar in dit leven, besloot mijn ziel….

Heling van trauma van het verleden

Het trauma wat in dat leven ten grondslag lag aan mijn bestaan en dat eindigde met de dood, mocht ik ik dit leven Helen. Daar deed ik meer dan tien jaar over. Al vier jaar ben ik bezig met het beschrijven van dat leven in een boek. Een boek dat ik grotendeels schreef op Kasteel Slangenburg waar ik nu niet meer welkom ben. Door de maatregelen van de overheid en mijn besluit hier niet in mee te willen gaan, kan ik niet meer komen, tenzij…. Toch is er iets groters in mij dat niet huilt. Ik weet dat er onder alles, iets veel groters aan de gang is. Sommige mensen op Facebook fluisterden me in dat ik het kasteel kon aanklagen wegens discriminatie. Voor mij is dat niet de weg. Ik hou van de mensen die er werken en weet dat zij net als ik verlangen naar een wereld in verbinding en in goede gezondheid. Voor hen is dit de manier om dat te bewerkstelligen. De mensen die er werken doen dit met heel veel plezier en vanuit het hart. Mijn manier en keuzes zijn slechts anders, omdat ik reageer en acteer van uit een andere levenservaring.

Leven in vertrouwen

Mijn vertrouwen in het leven is enorm. Mijn ervaringen kan ik inzetten voor heling van anderen. Dat is wat ik o.a. in dit leven te doen heb. Ik weet dat er voor mij gezorgd wordt en dat ik gewoon door mag gaan met het luisteren naar mijn innerlijk weten. Ik weet ook dat er mensen zijn die zich inzetten voor het ontmantelen van de waarheid en die strijden voor meer rechtvaardigheid. Bij steeds meer mensen gaan de ogen open. Niet door regressies zoals bij mij, maar door logisch nadenken, zelf research doen en door het doorzien van de vele leugens en massamanipulatie.

Je ziet wat je wilt zien

Het echte geluk ligt niet besloten in het feit of ik wel of niet in mijn favoriete schrijf kasteel kan komen. Ik voel een grote dankbaarheid voor alle jaren dat ik op het kasteel heb mogen vertoeven en ja, ook een verdriet dat dit vanwege overheidsbesluiten, niet langer kan, tenzij ik via testen bewijs dat ik gezond ben. Ik maak hierin een andere keuze en dat heeft de consequentie dat ik dus niet langer kan komen. Ik weet dat ik welkom ben en ik hoop ook van harte dat het beleid in de nabije toekomst weer zal veranderen. Natuurlijk zal ik het vreselijk missen, het was een plek dat altijd gevoeld heeft als mijn tweede thuis. Dat te moeten missen doet pijn.

En toch, de vrede die huist in mijn hart is groter. In de compassie met hen die doen wat goed voor hen voelt, zeker als het voorbestaan voor hen ermee gemoeid is. Want de overheid zet liever in op nog meer controle, handhaving en vaccinaties, dan op gezondheid, preventie en een betere zorg. Alternatieve methoden zijn verboden. Zelfs een bloedtest die aantoont dat je op een natuurlijke manier immuun bent doordat je het virus hebt gehad, geldt als ongeldig. Zoveel tegenstrijdigheden.

Een gezamenlijke reis naar het hart

Een tijdje geleden gaven mijn gidsen aan dat Rutte een U-turn mag maken – volgens het pad van zijn ziel. Ik vermoed dat we een chaotische winter in gaan waarin we allemaal uitgedaagd worden, om niet toe te geven aan de drang naar het elkaar beschuldigen, als er meer mensen gaan sterven of ernstig ziek worden. Dat kan in iedere groep voor komen, wel of niet gevaccineerd. We zullen worden uitgenodigd om naar binnen te keren, naar de plek van het hart. Daar ben jij niets anders dan een spiegel voor mij. We verlangen allemaal naar gezondheid en een leven in verbinding met elkaar. We kiezen allemaal voor een weg die ons goed laat doen voelen, afhankelijk van onze rugzak, ons verleden en het pad van onze ziel. Gevaccineerd of niet gevaccineerd. Met of zonder QR-code.

Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan. Medische uitsluiting of niet, de ziel is vrij.

PS: In mijn praktijk is iedereen welkom, gevaccineerd of niet gevaccineerd.
PS2: februari 2023: De directie en het bestuur hebben mij de toegang tot het kasteel definitief ontzegd. Mijn biografie De Karmadrager is inmiddels gepubliceerd.