Mijn nichtje is er niet meer.

Zojuist keek ik naar de film van haar afscheid. Zo doen we dat in 2021. In 2015 kreeg ze borstkanker, vorig jaar uitzaaiingen en afgelopen week nam ze afscheid van het leven in het bijzijn van haar vriend en haar zussen.

Afscheid

Er gaan veel verschillende emoties door me heen. Dankbaarheid, dat het mij bespaard is gebleven, deze afloop van borstkanker. Vreugde bij het zien van de vele foto’s met haar lach en levenslust. Verlangen naar het verbinden met haar zussen en met de andere nichten en neven in mijn leven. Mensen die in je hart zitten, simpelweg omdat de familieband die in ons bloed zit, we niet kunnen uitwissen. Verdriet om haar nog veel te jonge heengaan.

Verbinden en genieten

En bovenal het besef dat wij mensen bedoeld zijn om met elkaar te verbinden, plezier te maken, te genieten met elkaar, te delen, lief en leed want het leven kan zo kort zijn. Je weet nooit wanneer het afgelopen is. Dat besef had ik al toen ik jong was en in ziekenhuizen werkte, waar ik wekelijks mensen zag sterven, aan ongelukken of ziekten als kanker. Iedere dag kon de laatste zijn.

kiezen voor kwaliteit van leven

Toen ik in 2011 zelf kanker kreeg, koos ik voor kwaliteit van leven, en niet voor een langere levensduur die me beloofd werd met chemo- en hormoontherapie. Mijn keuze pakte ook nog eens goed uit. Leef lieve mensen, leef. Geniet met elkaar en gun elkaar het beste. Dans je vreugde en deel je verdriet. Gedeelde smart is immers halve smart en gedeelde vreugd is dubbele vreugd.
De essentie van de kracht van verbinden.