‘Hee, wat doe je nou?’, riep de kiwi verontwaardigd toen ik hem met een scherp mesje ontdeed van zijn bruine pluizige schil. ‘Het is al erg genoeg dat de mens me heeft weggehaald bij mijn soortgenoten, in de natuur. We werden meegenomen in een truck, op elkaar gestapeld in een gesloten donkere kist, we wisten niet waar we terecht zouden komen. Uiteindelijk kwamen we in een winkel, tussen allerlei andere groenten en fruit waarvan ik het bestaan niet eens wist. Ik dacht dat er alleen kiwi’s waren zoals wij. We beschermden onze mooie lichtgroene binnenkant, die laat je gewoon niet zomaar zien aan anderen, begrijp je,’ legde hij uit, terwijl zijn vochtige sappige groene tranen langs mijn vingers gleden.

Ik likte er even aan. Hmmm. Precies goed.
‘Je gaat me dus opeten,’ constateerde de kiwi droog, terwijl hij in stukjes op een bed van witte Griekse yoghurt viel. Zijn voorouders hadden hem wel eens verteld over yoghurt en hij begreep niet wat het verschil nu was tussen Griekse, Nederlandse of Turkse. Zijn voorouders begrepen de ophef ook niet. Yoghurt was wit en zuur. Nou en?

Ander fruit

Terwijl hij lag te mijmeren over zijn familie kiwi’s en de verhalen die hij van hen had gehoord, zag hij rode frambozen naast hem in de yoghurt vallen. Een of andere oranje vrucht werd niet alleen net als hij ook doormidden gesneden, maar ook ontdaan van zijn grote bruine ingewanden. Hij was blij dat zijn zaadjes niet zo lelijk waren als die van die oranje vrucht. In ieder geval bleven zijn sap en zaadjes bij elkaar. Het leek hem verschrikkelijk als hij op die manier in tweeën gesplitst zou worden, en als een deel van zijn bestaan zomaar weggegooid werd in een of andere afvalbak. Nu zou hij in ieder geval in zijn geheel naar een andere wereld gaan.

Het lot van de kiwi

Zijn voorouders hadden hem verteld hoe het zou kunnen gaan. Dat hij in de mond van een mens terecht zou kunnen komen, en dan door een nauwe lange slurf in een zure ruimte zou komen, nadat zijn ingewanden vermalen waren tussen scherpe tanden en kiezen. Eenmaal daar was er geen ontkomen aan. Dan ging hij nog door een of andere achtbaan voordat hij met van alles en nog wat tot ja, tot wat? Zijn familie durfde er niet over te praten. Ze hadden gezwegen toen hij ademloos luisterde naar zijn toekomstige lot. Nou ja, hij zou wel zien wat er dan gebeurde. Vast hun schaamte, dacht hij. Tenzij hij gegeten zou worden als hij nog klein was en niet rijp. Dan had hij kans dat hij vroegtijdig uitgespuwd zou worden en als onbruikbaar in een afvalbak zou belanden. Maar dat was bij hem niet het geval. Hij zou nu eindelijk weten wat het lot van zijn voorouders was geweest.

Overgave

De kiwi besloot zich er aan over te geven. Als dit zijn lot was, kon hij maar beter goed opletten zodat hij het later, als hij weer terug was bij het begin van zijn bestaanscyclus, alles goed na kon vertellen aan zijn nazaten. Hij nam zich voor om niet te zwijgen, zoals zijn voorouders hadden gedaan maar echt eerlijk te zijn over het lot van de kiwi. Bovendien kon hij dan ook opnieuw kiezen hoe hij hierna geboren zou worden. Als framboos misschien, maar zeker niet zoals die lelijke oranje, nam hij zich voor. Enfin. Hij zou wel zien. Oooh, daar was de grote mond al. Hij snakte naar adem voordat hij tussen de tanden en kiezen belandde.

Ik nam een hap en slaakte een diepe zucht van waar genoegen. De smaaksensaties waren overheerlijk! Zeker na die rauwe wortel. ‘Oh god,’, dacht de kiwi verschrikt, ‘dat kan ook nog, dat ik straks terugkom als wortel.’ Nou dat leek hem helemaal niks. Hij had wel eens gehoord over zo’n vergeten ding in de koelkast van een mens. Was het leven uit hem gelopen, werd ie in een vuilnisbak gegooid zonder verorberd te worden. Dat leek hem nu pas echt een nutteloos bestaan.

Op weg naar een nieuw leven

De kiwi luisterde goed naar de geluidjes van zijn soortgenoten in de yoghurt die nog lagen te wachten op het einde van hun leven. Wat zouden zij hierna willen zijn? Ze kakelden allemaal door elkaar heen. Wat was er toch veel te kiezen. Wat een keuzestress! Straks als hij terugkwam wilde hij eerst even niets doen en uitrusten. Even een zonnestraal zijn. Dat leek hem wel wat. Hij slaakte een zucht van verlichting toen hij eenmaal vermalen tussen tanden en kiezen, zich door het donkere kanaal voelde glijden, de maag in. Het duurde niet lang, voordat hij zijn levensenergie vrijwillig afstond aan de mens, die besloten had hem te eten. Op naar een nieuw leven en een nieuwe geboorte!