Het ongehoorde verlangen van de collectieve vrouw

De afgelopen jaren heb ik steeds dieper mogen voelen hoe oorlog niet alleen iets van het verleden is, maar doorwerkt in onze cellen, onze relaties en de manier waarop we in het leven staan. Onverwerkte trauma’s, verstilde stemmen en diepe overlevingsmechanismen: ze sluimeren onder de oppervlakte, en willen gezien worden.

Zo werd ik in 2018 midden in de nacht wakker met een indringend visioen. Ik bevond me in een ander lichaam, een andere tijd, een ander leven. Wat volgde, was een ervaring die me niet alleen diep raakte, maar me ook iets liet begrijpen over de diepgewortelde pijn van vrouwen in oorlogstijd. Over stemloosheid. Over overleven. Over liefde en verlies.

De vrouw zonder stem

In de nacht word ik wakker. Terwijl ik in mijn eigen bed lig zie ik beelden van oorlog. Ik ben ergens in een ver, warm land. Het is er stoffig en ik kijk uit op een open grindvlakte die omheind is door kale gebouwen. Op de vlakte wordt geschoten door meerdere schutters en er liggen overal dode en gewonde mensen. Ik sta verstopt achter een muur en er staat een man achter me. Hij houdt een hand voor mijn mond en drukt me tegen zijn borst. Ik ben de vrouw zonder stem. We mogen niet gezien worden, anders lopen we gevaar, dat is duidelijk.

Als Leonie vraag ik me af: waar ben ik in Godsnaam? Het lijkt op beelden van Syrië maar het voelt anders. Kaler. Uitgestrekter. Angola, zeggen mijn gidsen. Ik vraag me af waar dat ook alweer ligt en neem me voor om het morgen op te zoeken op internet.

Wie ben ik?

Ik ben jong, en heb zwart lang haar, ik ben hooguit 26. Of de vrouw waar ik naar kijk is dat, maar ik zie de film en het voelt alsof ik haar ben. Eindeloos bewustzijn zorgt ervoor dat je even een ander kunt worden, als jouw ziel daar naar verlangt of als jij daar van mag leren. Transpersoonlijk waarnemen noemen ze dat in de reïncarnatie therapie.

De man achter me trekt mijn fleurige wijde rok met bloemen omhoog en steekt zijn penis in me. Hij beweegt niet en is met zijn aandacht volledig gefocust op de open vlakte voor hem waar geschoten wordt en waar mensen voorbij rennen. Tegelijkertijd is hij dichterbij dan ooit. Mijn hart bonst als een gek.

‘Stil zijn, je moet stil zijn, geen geluid maken,’ beveelt hij me. Ik kijk er naar en kan alleen maar denken en voelen: ik ben de vrouw zonder stem. Ik heb geen stem. Wat ik vind doet er niet toe.

Ik ben me niet eens bewust van het verlangen dat er onder ligt. Het is een verlangen van de collectieve vrouw waar nog geen woorden voor zijn, omdat we nog zo massaal vast zitten aan oorlog en het feit dat oorlog er nu eenmaal al duizenden jaren is.

Verlangen naar verbinden

Maar ik voel het verlangen om te schreeuwen, om te huilen, om te roepen dat de mensheid zichzelf ten gronde richt en het grootste verlangen is: IK WIL VERBINDEN , maar de wanhoop en het niet weten hoe uitdrukking te geven aan wat er ergens diep in mij leeft, overheerst. Ik ben immers een vrouw zonder stem! Zie je wel, ik ben gedoemd een vrouw zo der stem te zijn. En alsof hij mijn gedachten hoort klemt hij zijn hand nog dichter tegen mijn mond: ‘stil zijn. Denk er aan, geen geluid maken.’

De man achter mij als jonge vrouw in dat land, blijft maar fluisteren in mijn oor: ‘stil zijn. Niet bewegen.’ Hij zit in me, we zijn aan elkaar vastgeklonken en met de grootste alertheid aan dat wat er voor onze ogen zich afspeelt: de strijd op leven en dood.

Dan, na een paar minuten lijkt het rustig. Hij laat me los, en moedigt me aan: ‘lopen vrouw, ren voor je leven, ren nu!’ En ik ruk me van hem los, en ren, ja waarheen, ik ren de open vlakte op en voel dan hoe ik vanuit een andere hoek in mijn rug geschoten word en dood neer val.

De te snelle dood, een nieuw begin

Ik lig op de grond. Mijn lichaam ligt op de grond. Er zoemen vliegen om mijn/haar oren en ze kruipen in mijn oren. Ik registreer het als Leonie en besef ineens: ze weet nog niet dat ze dood is. Op dat moment vindt de splitsing plaats en ben ik Leonie die een ziel begeleidt. Een ziel van een jonge vrouw. ‘Dit is je lichaam,’ zeg ik tegen haar. ‘Weet je wel dat je dood bent?’
Ze kijkt me verwonderd aan. ‘Dood? Hoe bedoel je?’
‘Je ziel is gescheiden van je lichaam. Je lichaam leeft niet meer. Kijk maar naar jezelf’ en langzamerhand dringt het tot haar door. ‘Maar dan ben ik dus vrij?’

Ik leg haar uit dat haar dood te snel en onverwachts is gekomen, dat ze geen tijd had om er aan te wennen en dat ze mag gaan. Dat ze niet langer hoeft te blijven in dit strijdtoneel waar oorlog de dienst uit maakt.
‘Ga met me mee’, nodig ik haar uit, ‘dan gaan we naar een ander leven. Opnieuw beginnen.’

Samen uit, samen Thuis?

‘Nee, dat doe ik niet,’ zegt ze. ‘Ik hoor bij mijn man. Ik ga niet weg zonder hem. Ik wacht op hem. We gaan samen of we gaan niet’, zegt ze zeer beslist. Ik ben verbaasd. De man die haar/mij vasthield was dus haar eigen man!
‘Kom, dan gaan we hem zoeken,’ zegt ze, en samen zweven we door tijd en ruimte. De man zit in het café, samen met andere mannen. Hij speelt een bordspel, in het grote kale café met TL verlichting, terwijl het geluid van melancholische oosterse muziek op de achtergrond door schelle boxen klinkt. Het is er druk en er wordt veel gerookt. Op het moment dat ze hem ziet en we hem willen naderen, gebeurt het. Ineens is er de bom die vanuit den vliegtuig ergens ver boven in de lucht, gedropt wordt en in die midden op het gebouw landt en tot ontploffing komt. Wij zitten aan de rand, maar iedereen in het café versplintert in miljoenen stukjes en samen verdwijnen we in een groot zwarte gat, in de kosmos.

De oorverdovende stilte duurt minuten, het vacuüm van het zwarte gat lijkt eindeloos, er is geen mogelijkheid tot communicatie of verbinden. Er is alleen maar niets. Minutenlang.

De bloem

Dan, ergens anders, ergens hier op aarde, landen we. Zij en ik. De jonge vrouw. Anina is haar naam, vertelt ze me. We lopen over de velden met prachtige mooie bloemen, net zoals hier in Portugal maar ik heb geen idee waar ik met haar ben.

‘Ooooh, kijk, daar heb je hem,’ zegt ze terwijl ze wijst naar een van de felgele gekleurde bloemen. Ze hurkt en buigt dichterbij terwijl ze de bloem tussen haar vingers houdt.
‘Wat fijn dat ik hem hen gevonden,’ fluistert ze, terwijl er een traan over haar wangen glijdt. Ze voelt de minste twijfel, het is voor haar helemaal duidelijk dat dit haar man is, en niet de bloem ernaast. Ze herkent zijn ziel.

De paradijselijke maagd

‘Weet je, bij ons had iedereen het over al die maagden die we na onze dood ter beschikking zouden krijgen. Mijn man lachte dan, want, zo zei hij altijd tegen me: waarom zou ik al die maagden willen als ik genoeg aan jou heb? Geef mij later als ik dood ben maar een mooie bloem, dat is genoeg voor mij. En nu is hij er zelf een geworden.’

We zwijgen en huilen nu allebei. Geluidloos. Haar man is in het paradijs gekomen. Nu wij nog. Of zijn we er ook? Hier? Nu? Op aarde?

Dat alles voltrekt zich, ergens rond vier uur in de nacht. Ik val weer in slaap. De volgende ochtend zoek ik op internet, en lees over de burgeroorlog die in Angola heeft plaatsgevonden gedurende tientallen jaren, tot 1989. Mijn vriendin vertelt me dat Portugal er bij betrokken was.

Mijn soulteam:

‘Thats why you are here, to transform the fire and passion that is hidden within you and that wants to come out. The voice of women need to be heard and this is your way. Never give up and show the world there is more behind the scenes than people ever can imagine. War was invented by men kind, and yes, it was needed to develop so much more than only this. But in the end, war in the physical world needs to end, in order to be able to have paradise at this planet for all people, even though inner worlds still may be in contrast and in a state of devastation. No more words to add. Thank you for sharing.’

Heling van de oorlogswond – samen helen

Op 25 maart en 18 juni organiseer ik weer een opstellingendag ‘Heling van de oorlogswond’. Dit is een diep transformerende dag waarin we systemisch werken met de impact van oorlog, onderdrukking en verborgen trauma’s. Door de opstellingen kunnen oude patronen zichtbaar worden en ontstaat er ruimte voor heling.

Er is plek voor maximaal 8 deelnemers. Wil je erbij zijn of meer informatie ontvangen? Hier lees je er meer over en kun je je aanmelden voor 25 maart. Wil je op 18 juni deelnemen, laat het me weten dan zet ik je op de lijst.

Laten we samen de verborgen verhalen die in ons onderbewuste liggen, naar het licht brengen.

Liefs,
Leonie