Er ligt een voetbal in mijn tuin. Het is maar een kleine bal en hij is niet van mij. Nu moet je weten dat ik van huis uit een klein dingetje heb met voetbal. Als jonge meid woonde ik in een huis met twee zussen maar ook met twee oudere broers. Die hadden het voor het zeggen wat betrof de keuze van de televisieprogramma’s. Voetbal was altijd eerste prioriteit. Dus iedere zondagavond was het zo ver, want Studio Sport betekende verplicht kijken. Nog erger was het Duitse voetbal. Op onverklaarbare wijze haatte ik de Duitse taal en bij het gejuich van ‘Tor, Tor’, kromp mijn maag in elkaar en nam de irritatie over het moeten kijken toe. Meestal nam ik een handwerkje en focuste ik op iets anders. Uiteraard ging ik als recalcitrant kind en puber de strijd aan in een poging de gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen in ons gezin ter discussie te stellen. Wij waren immers met vier vrouwen in huis, en zij maar met drie mannen. Tevergeefs. Vaders wil was wet en verder moesten we onze grote mond houden, zo werd gezegd.

In de loop der jaren verminderde de irritatie rondom voetbal en er kwamen zelfs jaren dat ik genoot van het EK en WK voetbal en er met plezier naar keek. Mijn innerlijke strijd was gestreden. Totdat in 2009 de herinneringen aan mijn vorig leven in WO-2 zich begonnen te openbaren door de ontmoetingen met vele mensen die mijn lichaam en ziel herkenden van toen. Tien jaar deed ik er over om het leven van de jonge vrouw Maria in beeld te brengen. Het eindigde in Auschwitz.

In 2019 kwam het hoogtepunt van mijn herinneringen bij elkaar en tot een afronding, toen ik samen met een vriendenstel, naar Auschwitz afreisde. Ook zij hadden vele herinneringen aan hun vorig leven in WO-2 en ook zij waren in Auschwitz geëindigd. De ene als SS-er en de andere als zigeuner en gevangene. We kenden elkaar in dat leven. Soms is trauma te groot om alleen te verwerken. In ons geval was het fijn om dit samen te kunnen doen. Enerzijds omdat elkaars aanwezigheid op bepaalde plekken de herinneringen losmaakten cq bevestigden. Anderzijds omdat we naderhand in ons appartement erover konden praten en onze emoties konden delen rond onze ervaringen.

Trauma en onverwerkte emoties

De onverwerkte emoties van trauma slaat zich op in het lichaam, en in ons DNA. Alles wat we niet durven toe te laten aan emotie, niet durven te doorvoelen of niet kunnen verwerken omdat we in de fight, freeze of flight reactie zijn gekomen met dissociatie als laatste redmiddel van de ziel die de gruwelijkheden niet aankan, komt later weer terug als de tijd er rijp voor is, om het alsnog te verwerken. Een aanschouwer of toeschouwer zijn van jezelf, of van jou als mens in een vorig leven, is een manier om bewust emoties te durven doorvoelen. Emoties zijn energieën in beweging en zijn nooit statisch. Alles wat we vastzetten doordat we er niets mee durven, wordt statisch in de zin van een patroon van reageren, een overtuiging over hoe iets hoort te zijn.

In aanloop naar mijn reis naar Auschwitz, ontdekte ik dat mijn weerstand tegen voetbal en met name het Duitse voetbal, een oorzaak had die in Auschwitz lag. Destijds was ik als verzetsstrijder opgepakt – maar mijn elite moeder die lid van de SS was, had voor mij een vals paspoort geregeld zodat ik niet als gevangene werd afgevoerd, maar mee kon werken, in de ziekenboeg. Toen de reïncarnatie-therapeute mij in 2009 vertelde dat ik opgepakt was in het verzet en zo in het kamp terecht was gekomen, klonk dat nog als iets nobels. De hel ervan mocht ik in de jaren erna ontdekken.

Toen we vorig jaar in Auschwitz waren en voor het hek van de afgesloten binnenplaats van de toenmalige keuken stonden, begon mijn lichaam hevig te trillen, wat ook gebeurde bij mijn Auschwitz reisgenoot die destijds SSer was. ‘Hier was het. De voetbalwedstrijd. Hier gebeurde het.’ De bevestiging van het bestaan van een afgesloten binnenplaats die ik in vele regressies gezien had, raakte me diep. Er vonden vele gruwelijkheden plaats met groepen mensen waar ik nooit iemand over had horen spreken en waar ik niet over had gelezen in boeken. Ik denk nu omdat het enerzijds té gruwelijk was voor mensen om over te praten, en anderzijds konden mensen er niet over praten omdat ze na afloop ter plekke vermoord werden. Ik wist wat daar allemaal gebeurde want ik was er bij. Ik deed destijds mee. En zo was ik ook getuige van de voetbalwedstrijd die op een avond gehouden werd. Wat nu volgt is niet voor tere zielen.

De weerzinwekkende voetbalwedstrijd

Ik stond als jonge vrouw toevallig in de keuken om er iets te pakken, toen er een voetbalwedstrijd tussen een groep gevangenen en SS-ers plaatsvond. Het was natuurlijk een onuitgesproken regel dat de SS-ers uiteindelijk zouden winnen. Maar helaas, de voetbal raakte tijdens het spel lek en was niet meer te gebruiken. De scheidsrechter trapte hem geïrriteerd in een hoek, want iedereen had naar de wedstrijd uitgekeken. Een van de SSers grapte dat ze ook een mensenhoofd konden gebruiken, en een van de beulen nam dat direct serieus, hakte met een bijl een rond, kaal hoofd af van een stapel lijken en rolde het hoofd het ‘veld’ op. Een van de gevangenen ervoer hierbij zoveel innerlijk verzet, dat hij met ‘de bal’ rechtstreeks een doelpunt scoorde bij de tegenstander. De scheidsrechter flipte hierop. Hij pakte zijn geweer en schoot de man dood die het doelpunt gemaakt had. ‘Er sollte kein Tor gemacht haben,’ riep hij uit. Hij was des duivels en begon te schieten, niet alleen op de gevangenen maar ook op de SS-ers. Die raakten verward en schoten terug. Het ging zo snel dat niemand meer wist wie nu eigenlijk de vijand was en wie begonnen was met vuren. Binnen een paar seconden was iedereen aan het schieten, en zo schoten ze binnen een paar minuten niet alleen alle gevangenen dood, maar ook kwamen zo alle SSers aan hun einde inclusief de scheidsrechter, die ter plekke als laatste een einde aan zijn leven maakte met een kogel door zijn hoofd.

Getuige

Ik stond als Maria, samen met mijn Auschwitzmaatje die in dat leven een vriend van me was uit mijn jeugd, in de keuken voor het raam en keek er met ontzetting naar. Ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn vriend hield zijn hand voor mijn mond en probeerde te beletten dat ik zou schreeuwen. Toen de binnenplaats bezaaid lag met lijken, stuurde hij me de keuken uit. ‘Wegwezen hier, jij hebt niets gezien.’

Waar kon ik destijds naar toe met mijn emoties? Nergens. Ik kon nergens heen. Ik had al zoveel moord en doodslag gezien en aanschouwd en zoveel andere gruwelijkheden, dat ik compleet afgesloten was. Ik weet niet meer waar ik ben beland en bij wie. Bij het terugzien van de binnenplaats in 2019, door de spleten van het hek, was ik opnieuw getuige en wist ik alleen maar: ‘hier was het, de voetbalwedstrijd’ en pas toen kwamen de tranen. De bevroren tranen van toen smolten en konden ter plekke alsnog gehuild worden.

De gevolgen van de oorlog voor dit leven

Als jong meisje en tiener was ik in dit leven heel blij dat ik een meisje was en niet in dienst hoefde, anders had ik me zeker laten afkeuren op S-5, zoals dat destijds heette: gewetensbezwaren.Wie als mens en ziel de oorlog heeft meegemaakt, verstaat de waanzin van de afgescheidenheid waar we als mens in terecht zijn gekomen. Die weet dat alles wat we een ander aandoen, ooit weer in een andere vorm naar ons terugkeert. Zo hebben we ons allemaal te verhouden tot daderschap, slachtofferschap en redderschap. Deze rollen zetten ons weg van onze eigen, ware en liefdevolle kern. Het is de liefde in ons hart. Het is ook de liefde in ons hart die de bevroren ijsberg in ons kan laten smelten. En soms hebben we anderen nodig, om de kou van het verleden, wakker te maken en uit ons te drijven.

Het openen van het hart en lichaamsbewustzijn

Wat eenmaal gesmolten is, maakt vrij en geeft ons meer contact met de wijsheid van ons hart, het lichaamsbewustzijn en de liefde. Aanrakingen zijn hierbij essentieel. Een liefdevolle hand als steun, een hand op een schouder, een zachte aai over onze haren, een knuffel. Maar ook weten wanneer je even afstand moet houden omdat je sommige dingen alleen of zelf moet doen, om zo in de ware, innerlijke kracht te komen. Ik wens dat mijn visioen over de toekomst waarbij alle militairen op een dag, wereldwijd, een laatste afscheidsmars lopen en hun wapens neerleggen, een feit wordt. Dan kunnen al die miljarden gestoken worden in liefdevolle projecten waarbij er schoon water en genoeg voedsel is voor iedereen.

Activeren horizontale chakra’s

Want ga maar eens na hoeveel mensen er wereldwijd dagelijks sterven van de honger. De bevroren zee in ons mag smelten. De situatie rondom de lockdown en Covid 19, maakt hoe dan ook de onzichtbare verbindingen met ons onbewuste verleden, de ijsberg in ons wakker door het voelen van de opgedrongen macht, de onmacht, het verzet en de verbijstering. In mijn geval was de kleine voetbal die nu in mijn tuin ligt, de aanzet om er over te schrijven. Onze handen zijn rechtstreeks verbonden met ons hart, en zijn horizontale chakra’s. We kunnen ze omzetten voor liefde, als we ons hart voor de mens en medemens open hebben. We kunnen ze omzetten voor oorlog en onzichtbaar of zichtbaar emotioneel en fysiek geweld, als ons hart gesloten is. Wie zijn hart echt open heeft, kán niet eens een ander vermoorden. Ik wens iedereen in 2021 en beyond een open hart toe, zodat je kunt zien en ervaren dat ik een andere jij bent, dat we allemaal komen van de bron die licht en liefde heet, en dat we allemaal op weg zijn naar huis, dat punt in ons dat Liefde heet

PS: worstel jij met herinneringen aan vorige levens, of heb jij bepaalde onverklaarbare emotionele blokkades? Misschien is een ~Trauma Bevrijding Intensive iets voor jou. Samen tijdreizen we terug naar het verleden om dat in het licht te zetten wat jij nodig hebt om jouw talenten volop te kunnen leven. Hier lees je er meer over.