Leeuwenpoort 08-08-2021

Het was een bijzondere sisterdag. Drie vrouwen die etherische oliën gebruiken in hun praktijk verzorgden gezamenlijk de dag. Maar zoals altijd doet het universum mee. We mochten we ontdekken hoe indringende emoties in het nu, wat lag op het gebied van anders zijn en anders denken, verbonden waren met een vorig leven, waar een aantal van ons bij betrokken was waaronder ik zelf. We maken niet voor niets deel uit van dezelfde zielengroep. Samen een krachtige verbinding weten neer te zetten tussen alle verschillende vrouwen met ieder hun eigen talenten, is een must voor het succesvol zijn in de rituelen die we samen verzorgen voor ‘de man met narcistisch gedrag’ De leeuwenpoort is gericht op het hervinden van een nieuwe balans nadat (met kracht), nog meer tegen gestelde delen van ons Zijn (h)erkend zijn.

De helende werking van klank

Al tijdens de autorit er naar toe, toen ik fysiek reageerde op een prachtig, voor mij nieuw, muzieknummer met diepe klanken van een didgeridoo en indringende, hoge vrouwelijke stemmen, vroeg ik me al af wat er in werking werd gezet. Mijn buik reageerde spontaan en er kwamen diepe klanken uit mijn keel. Tijdens de deelronde met de vrouwen kwamen de frustraties en emoties naar buiten tussen twee van hen. De kracht van kunnen delen in een cirkel waarbij alles er mag zijn, is al een helende reis op zich. Niet weglopen omdat dat het fijnste voelt (voor mij hoeft het op deze manier niet meer), maar blijven en het samen aangaan. Niet je terugtrekken of je aanpassen omdat de ander dat verlangt, maar je authentieke zelf blijven. Met de uitnodiging elkaar te kunnen zien en erkennen.

De helende werking van aandacht in stilte

Terwijl ik van stoel wisselde zodat de vrouwen elkaar in stilte konden aankijken, trok ik me terug in mijzelf. Ik voelde: ze moeten het samen doen en mogen hier samen uitkomen. Ondertussen ging mijn buik vreselijk tekeer en zat ik flink te boeren. Voor mensen die geen energetisch werk doen: dit is een van de manieren om vastzittende energie vrij te maken. Terwijl de stilte voortduurde ontdekte ik dat ik in een vorig Indianen leven hun moeder was geweest. Ze waren toen een jongen en een meisje, en een tweeling. Zelf was ik in dat leven van een eeneiige tweeling. In dat leven was ik ritueel verbonden (in de huidige tijd heet het getrouwd), met een man die in dit leven een collega is. Hij heeft een tegenovergestelde mening van mij t.a.v. het Corona beleid. Het gaat zelfs zover dat hij weigert met mij op een terras te zitten omdat ik me niet vaccineer. Hij verwijt me dat ik daarmee hem en anderen in gevaar breng. We kunnen elkaar dus niet vinden en als we onverhoeds in elkaars nabijheid zijn, voel ik de spanning en de onmacht van het elkaar niet kunnen bereiken.

De niet te winnen strijd

Mijn toenmalige man heette Ambient. Onze tweeling had ruzie en ze kwamen er niet uit. Ik vond dat we er samen over moesten praten maar Ambient had een andere mening. Hij stuurde beide kinderen in tegenovergestelde richting de jungle in en gaf hen een opdracht mee. Ze mochten pas terug keren als ze in staat waren de zienswijze van de ander te begrijpen. Dochter Angeleye ging de ene kant op en zoon Featherlight de andere kant op. ‘One of them was eaten by a lion,’ vertelde mijn gidsen me. Ik zag dat Ambient het zichzelf nooit vergeven had dat hij de kinderen een verschillende kant op had gestuurd wat een van de kinderen het leven had gekost.In het nu waren de vrouwen de stilte inmiddels voorbij en er werd uitgesproken wat er gevoeld was.

Verantwoordelijkheid en schaamte

Een van de andere sisters was in ons vorig leven mijn tweelingzus. Ik vertelde over het vorig leven en een van de vrouwen wist meteen dat zij het was die door de leeuw was opgegeten. Ze voelde nog steeds de pijn op haar borst en bij haar keel. Er vloeiden tranen, ook bij mij. De film van het verleden ging verder. Ik zag dat Ambient, die als man verantwoordelijk was voor het ophalen van het lijk van Angeleye, dit weigerde te doen. Hij kon het niet, hij kon de waarheid niet onder ogen komen. Hij schaamde zich diep en bleef maar hoofdschuddend naar de grond staren. In de indianenwereld zijn de mensen sterk verbonden met de zielenwereld en zo was ook de dood van onze dochter aangekondigd en de plek waar haar lichaam lag. Ik kon niet anders dan zelf mijn dochter gaan ophalen. Ik voelde met terugwerkende kracht de woede op Ambient, hoe kon hij zijn plicht verzaken! Hij had onze kinderen het oerwoud in gestuurd!

De schreeuw van mijn leeuw

Mijn twinsister en een vriendin boden aan om mee te gaan en samen haalden we het dode lichaam op. Ik brulde als een leeuw toen ik haar levensloze lichaam in mijn armen hield, haar armpje viel naar beneden en bungelde langs mijn lichaam. Mijn diepe schreeuw ging het hele oerwoud over en drong diep door in het hart van Ambient die op afstand was. Onze zoon Featherlight had me aangeboden om mee te gaan, maar ik hield hem tegen.
‘Je moet bij je vader blijven, hij heeft je nu nodig.’
‘Maar het is mijn plicht, ik heb ruzie gemaakt met mijn zusje, het is mijn schuld dat ze nu dood is, mijn schuld. Dit is het minste dat ik kan doen.’
‘Lieverd het is jouw schuld niet. Het enige wat jij gedaan hebt was je authentieke zelf zijn en dat laten zien aan je zusje.’
Ik streelde hem over zijn haren terwijl hij zijn tranen huilde op mijn schoot.

De werking van de oliën in de praktijk

De vrouw die Featherlight was geweest gaf aan dat ze gevochten had als een leeuw… Ik kreeg van haar oliën die hielpen om te vergeven want al had mijn man zichzelf niet kunnen vergeven, ik kon mezelf niet vergeven dat ik hem niet had tegengehouden en dat ik niet aangedrongen had op een groepsgesprek met het gezin. Ook kreeg ik een olie voor op mijn buik die me hielp bij het verwerken van heftige emoties. Ik voelde de heilzame werking van de olie langzaam naar binnen trekken en ik werd weer rustiger en kwam meer terug in het nu.

Van oordeel en strijd naar rust en acceptatie

In het nu gaf de vrouw die Angeleye was, aan dat ze oordeel voelde van de vrouw die Featherlight was, en dat ze concurrentie voelde van haar. Angeleye wilde de dag aanpakken vanuit de structuur en afspraken, en Featherlight wilde niets plannen en vanuit haar intuïtie werken, en spontaan doen wat ze voelde. Ze wilde net zoals in haar vorig leven haar authentieke, spontane zelf kunnen zijn. Hoe symbolisch voor het mannelijke en het vrouwelijke in de mens. Door het elkaar aankijken in stilte vielen de lagen van oordeel weg en kwam er weer rust en meer acceptatie. Terwijl we een enthousiaste lezing mochten ontvangen van Angeleye over de oliën, supporte Festherlight me met de oliën zodat ik meteen de werking kon ervaren. Ik bestelde bij Angeleye een setje oliën zodat ik ze kan inzetten in mijn praktijk bij mijn cliënten, als die dat nodig hebben.

Mijn verdriet in het nu

Na een tijdje voelde ik een tweede golf van verdriet die verbonden was met mijn hier en nu: het niet kunnen bereiken van mijn collega, de oneindige onoverbrugbare afstand tussen ons voelen, wetende dat dit overal in de maatschappij speelt: de ‘strijd’ tussen de gevaccineerden en niet gevaccineerden. Ik verlangde zo naar verbinding… waarbij we naast elkaar konden werken en leven met respect voor elkaars anders zijn en ieders talenten. Het lijkt onmogelijk. Ik mocht op tafel liggen en werd gemasseerd door uiteindelijk drie vrouwen zodat de vastzittende energie van toen, alsnog uit mijn lijf kon. Het zat vast in mijn bekken, op mijn rug en bij mijn hart.
De film van het verleden ging ondertussen verder.

Van Ambient naar Shadow

Ambient die altijd een krachtige en vrolijke man was geweest, werd een schaduw van zichzelf. Hij kon het zichzelf niet vergeven en bleef maar voor zich uit staren in het niets. In een ritueel met de stam gaf hij aan van naam te willen veranderen: Shadow. Hij wilde een teruggetrokken bestaan leiden. Na afloop van dat ritueel gaf ik hem aan dat ik niet langer zijn vrouw kon zijn. Ik was met Ambient verbonden, dat was de man van wie ik zoveel gehouden had. Ik wilde niet verbonden zijn met diens schaduw. Hij knikte dat hij het begreep. Zijn rol bij de stam veranderde. Iedereen die ook maar iets van verlies had ervaren, ging naar Shadow. Bij hem voelden ze zich erkend en gezien en konden ze hun tranen huilen. Ze wisten niet dat ze ook een deel van zijn tranen huilden want hij had in al die tijd en in de rest van zijn leven, nooit meer gehuild.

Rouwverwerking

Mijn rouwverwerking ging anders. Ik zocht een nieuwe man, een man die met mij het leven in wilde. We konden niet blijven stilstaan bij wat er gebeurd was. Wie overleefde er nu een leeuw? Het had ons allemaal kunnen overkomen. Er waren perioden dat ik mijn verdriet wegdronk. En er waren perioden dat ik helder van geest was en er kon zijn voor Featherlight die me nodig had als moeder. Hij was immers pas 7 geweest toen hij zijn zusje was verloren. En er waren momenten, zoals op de sterfdag van mijn dochter, dat ik mijzelf geselde met takkenbossen en deze op mijn blote rug sloeg tot de huid stuk ging.
‘Heb je het weer gedaan?’ vroeg een van de zusters van de stam die mijn wonden verzorgde.
‘Ik kan niet anders, het doet teveel pijn,’ fluisterde ik dan.
In dit leven gaf ze mij de massage en voelde ze precies waar ze moest zijn en waar nog die onverwerkte emoties zaten.

Een nieuw leven?

In de nacht, met nieuwe maan en op de nacht van de leeuwenpoort op 8 augustus, bedreef ik de liefde met mijn nieuwe man.
‘Laten we een nieuwe baby maken,’ fluisterde hij, terwijl ik op hem zat en hem bereed op mijn hurken, met mijn voeten op de aarde.
‘Huil maar, huil maar,’ zei hij toen hij mijn verdriet voelde terwijl ik mijn leeuwenbrul liet gaan. Maar er kwamen geen tranen. Seks was leven en een goede vervanging voor de koude en kilte in mijn lijf.
‘Hoe moet het kind heten,’ vroeg hij me voordat hij klaar kwam.
‘Pijn. Het kind moet Pijn heten’
De Indianen gaven de kind de naam die paste bij het moment van conceptie, wetende dat dit van invloed is op de reis van het leven na de geboorte.
Maar even later kwam ik er op terug. Dat konden we het kind toch niet aandoen.
‘Dit kind is niet levensvatbaar. We moeten het nog een keer doen,’ riep ik uit. En dus vreeën we weer.
‘Hoe moet het kind heten?’, vroeg hij me weer toen hij weer op het punt stond zijn zaad in mijn heilige ruimte vrij te laten.
‘Regenboog,’ antwoordde ik. Maar de volgende ochtend had ik ook daar weer spijt van. Een regenboog kon immers alleen maar ontstaan bij zon én regen. En dus vreeën we opnieuw, deze keer bij de stralen van de opgaande zon.
‘Morgenlicht,’ fluisterde ik deze keer bij zijn vraag.
‘Morgenlicht’ antwoordde hij. ‘Morgenlicht zal het zijn.’

Maar het kind werd nooit geboren. Na twee maanden kreeg ik een miskraam door de overvloedige alcohol die ik had gedronken. Ik weigerde de rest van mijn leven te vrijen met nieuwe maan, zodat er geen kinderen meer konden komen. Ik voelde me schuldig richting Ambient en was op mijn donkere dagen boos op mijzelf, omdat het me niet lukte Ambient met mijn zonnestralen te verlichten. En zo leidde ik met hem de rest van mijn leven. Ambient alias Shadow werd 77 en ik werd 75 jaar oud.

De heling

De etherische oliën hielpen mij om op een zachte manier door de pijn van dit leven te gaan en de energie te bevrijden. Ik voelde en voel me verbonden met alle sisters en hou van ze om wie ze zijn. Bij deze nieuwe maan heb ik de wens uitgesproken dat Shadow zijn Ambient licht weer mag ontvangen zodat we weer kunnen verbinden vanuit wederzijds respect. Tegen het einde van de massage zag ik zonnestralen verschijnen in de rechterkant van mijn borstkast, nadat de oude energie bevrijd was. Toen ik vandaag de ervaring opgeschreven had vroeg ik me af hoe ik zelf had geheten in dat leven.
‘Sunlight, your name was Sunlight but most of the time they just said ‘Sun’

Wil jij de kracht ervaren van samen helen met mensen in jouw zielengroep? Ben jij coach of therapeut? Misschien is de masterclass voor HSP coaches en therapeuten ‘van Holocaust naar Happy Healer’ iets voor jou. Kijk in de agenda voor de data en thema’s!