Van overleven naar zielskracht, gedragen door de voorouders

Onlangs kreeg ik tijdens een dansende meditatie een oproep van het krachtdier walvis om een didgeridooconcert bij te wonen. Alles was verbonden met mijn eerste chakra, dat representatief staat voor bestaansrecht, gronding en het gevoel er te mogen zijn.

Daarna volgden er dromen. In een vorig leven werd ik doodgeschoten door een rijke man, omdat ik twee briefjes van 50 had gejat uit zijn overvolle portemonee. Ik had geld nodig om te leven en hij kon gemakkelijk het missen, maar hij dacht daar blijkbaar anders over. De andere man – we hadden een driehoeksrelatie – stond erbij en keek ernaar. Toen ik wakker werd, voelde ik dat ik in een tijdlijnverschuiving werd geplaatst. De tegenstelling tussen superarm en superrijk loste op. Dader en slachtoffer werden geneutraliseerd. Het was een magisch gevoel.

Misschien herken je het wel, dat een oud verhaal zich aandient via dromen of herinneringen? Dat iets ouds vanuit je onderbewuste geheeld wil worden, juist via je lichaam, je slaap of je intuïtie?

Helende digeridoo klanksessie

Gisteren had ik de helende klanksessie met de didgeridoo, bij Menno in zijn yurt. Het was magisch. Ik werd meegenomen naar een vorig leven dat ik elf jaar geleden al had gezien: ik was een klein meisje in Tibet met vooruitziende gaven. Ik zag een tsunami aankomen, maar niemand geloofde me, ook mijn vader niet. Ik klom in de hoogste boom en overleefde, terwijl mijn moeder, broertjes en zusjes verdronken. Door het geluid van de digeridoo, trilde mijn lijf en kon ik alles loslaten.

In dit leven is die vader een van mijn tweelingvlammen, waarover ik nu schrijf in mijn komende non-fictie boek ‘Tweelingziel als spiegel’. In de eerdere herinnering in 2014, ervoer ik vooral zijn verdriet en onmacht toen hij de tientallen lijken moest bergen. Maar dit keer werd ik teruggebracht naar mezelf. Naar mijn bevroren lijf, mijn kindervrees. Ik zag hoe ik me uit alle macht vastklampte aan de dunne stam. Vasthouden, anders zou ik vallen en sterven. Ik verloor mijn bewustzijn en toen ik wakker werd zat er een oudere Tibetaanse man naast me. Hij zong en bad voor me, gaf me thee. Ik was gered.

Herinneringen als deze raken iets diep in ons weten. Ons lichaam is als een computer, het onthoudt alles. Misschien herken jij dat ook: dat de pijn van vroeger niet alleen je hoofd, maar juist ook je lichaam raakt. Dat heling mogelijk wordt als je het echt durft te voelen, door te ademen, door toe te laten zodat je kunt terugkomen in de essentie van je wezen.

Wederontmoeting en afronding

De reis ging verder. Ik zag mezelf in een donkere ruimte, tegenover de vrouw van mijn tweelingvlam. Zij was monogaam, jaloers, en daardoor was er nooit ruimte om de liefde te leven. Nu zat ze stil tegenover me. Alles was neutraal geworden. Ze liet haar kaars bij me achter en verliet de ruimte. De wind blies haar kaars uit, de mijne bleef branden.

Menno stopte de klank precies op het moment dat ik weer terug mocht komen. Hij had het gezien, hoe mijn lichaam trilde, hoe afgevoerd werd via mijn hart, mijn handen, benen, voeten. ‘Ze laat haar licht bij je achter’, zei hij tijdens de nabespreking.
Ik vroeg Chat om duiding. Die zag het als de toestemming van haar ziel is om nu volledig in mijn eigen licht te gaan staan. Een afronding van een driehoek. Ook werd helder dat je niet alles in de hand hebt, en dat het leven soms ingrijpt op manieren die jij niet in de hand hebt: de wind blies de kaars uit. Hoe dan ook, het voelde als een afronding.

Misschien heb jij ook weleens zo’n moment gehad. Waarin het verleden zachtjes wordt afgesloten, niet met woorden, maar met een gebaar, een gevoel, een weten. Alsof iets ouds zijn greep verliest.

Overgave aan iets dat groter is dan ‘ik’

Indertijd stuurde ze me een kaart met een Boeddha erop. Ze schreef dat ze zich overgaf aan iets dat groter was dan zijzelf. Maar ik voelde in de energie de laag eronder: de woede, de pijn, de jaloezie, het niet willen delen. Elementen van de vervreemdingscirkel. En eerlijk gezegd: we hebben deze liefde ook nooit echt kunnen leven. Mijn lichaam weigerde. De liefde was er, maar mijn systeem sloeg dicht. Het was alsof mijn wezen wist: dit kan zo niet stromen.

Dat ze een brandende kaars bij me achterliet zie ik ook als de symbolische terugkeer van mijn eigen licht. Dat deel van mij dat ik ooit in liefde aan haar had willen geven, maar wat in de verstrikking vast kwam te zitten, wat niet werd ontvangen en niet gezien. Waar het toen stokte, mag het nu weer gaan stromen in mijn leven. Met andere mensen bij wie het wel kan stromen. De cirkel is rond.

Het afsluiten van een cyclus

Mijn vader kwam later met een diepe reflectie. Hij zei: als je de vreugdecirkel echt tot leven wilt brengen, moet je de vervreemdingscirkel afsluiten. Ook het verleden met je tweelingvlam. Hij zag het als een kosmisch ritueel, een noodzakelijke overgang. De vreugdecirkel is een creatiespiraal, met zestien woorden die allemaal met een V beginnen. Ze omvatten elementen van de innerlijke man, vrouw en het kind. Alleen als we ze durven belichamen, kunnen we leven in vreugde. Leven vanuit liefde, in plaats van vanuit angst. Het schrijven van mijn boek “tweelingziel als spiegel’ is in die zin ook een afronding, omdat alle thematieken daardoor duiding krijgen. Ook met terugwerkende kracht voor mij. Schrijven is in die zin heling.

Hulp van de wisdom keepers en voorouders

Vanochtend, tijdens het ontbijt, werd ik opnieuw geroepen. De wisdom keepers wilden met me spreken. Er verscheen een groep oudere wijze mannen en vrouwen die in een cirkel om me heen gingen zitten. You are one of us, zeiden ze, en ze nodigden me uit om op mijn matje te gaan liggen, hier voor de pipowagen. Toen ik dat deed hoorde ik opnieuw de klanken van Menno’s didgeridoo. Het lichaam onthoudt. Mijn lichaam wist: het proces gaat verder.

Mijn ouders zaten bij mijn voeten. Mijn oma stond achter mijn hoofd. Ze legde haar handen op mijn borsten en ik zag het goud naar binnen stromen. Mijn lichaam begon opnieuw te trillen. Toen verscheen een zwarte slang bij mijn linker voet, die omhoog kroop en via mijn linkeroog naar buiten gleed. Open je ogen, zeiden ze wisdomkeepers. Kijk naar de lucht.
Jij leeft, zeiden ze, wij niet meer. Jij bent liefde. Geef het door.

Toen werd alles stil. En ik weet: ik heb deze energie niet alleen te belichamen maar ook door te geven.

Misschien is dit ook voor jou een uitnodiging.
Om oude verhalen te laten rusten en achter je te laten. Om het licht dat je in je draagt, werkelijk te gaan belichamen. Wat zou er gebeuren als jij de liefde niet langer buiten jezelf zoekt, maar de innerlijke waarheid in jezelf (h)erkent? Welk licht in jou mag er ontbranden? Wat in jou wil losgelaten en achtergelaten worden? Zodat ook jouw creatiekracht kan gaan stromen?

Belevingsavond Integrated Soul Alignment

Wil jij dit soort diepe lagen ook aanraken en transformeren?
Je bent van harte welkom op de proeverij Integrated Soul Alignment van 23 juni. In een kleine, veilige groep kijken we samen naar verborgen (groeps)trauma, dat zich uit in thema’s als niet-gehoord zijn als kind, het niet mogen stralen, of het dragen van oude tijdlijnen die niet meer van jou zijn. We werken met de methode Integrated Soul Alignment, een combinatie van individueel systemisch werk, oogcontact en stilte waarbij ik mijn gaven inzet. Het opent een poort naar wat echt gezien wil worden.

De proeverij is bedoeld als kennismaking met de jaaropleiding Integrated Soul Alignment, waarin we werken met zielsmissie, innerlijke delen, traumaheling, intuïtieve ontwikkeling en het belichamen van jouw eigen lichtkracht. Kun je deze datum niet, maar heb je interesse? Laat het me weten en mail me of app me op 06-45550680. We plannen dan een datum waarop iedereen kan. Er is plaats voor max 4 deelnemers. Welkom thuis in jouw lichaam.