Over foetustrauma, innerlijk kind en projecties in het hier en nu

Soms is gedrag van mensen onverklaarbaar en zo buiten alle proporties, dat alles in je zich verzet. Het lijken ogenschijnlijk irritaties over kleine, dagelijkse gebeurtenissen die zomaar kunnen escaleren. Maar in de diepe, onbewuste onderlaag, ontdek je hele andere dingen. Wie leert kijken met de ogen van de ziel, ontdekt dat zulke momenten een diepe roep kunnen bevatten. Een uitnodiging tot heling van iets ouds, iets wat vaak zelfs al begint in de baarmoeder.

Woede zonder context

Zoals bij Ada, een therapeute die een nieuwe praktijkruimte kwam huren in een pand waar ook een andere therapeut werkte. Bert werkte met bewezen technieken als EMDR en geloofde in wetenschappelijke methodes. Zij werkte energetisch, met innerlijk kindwerk en maakte tijdreizen naar het verleden. Hij bestempelde haar werkwijze als onzin. Vanaf het eerste moment beschouwde hij haar als bedreiging. Toen ze zich aan hem voorstelde, sloeg hij de deur letterlijk voor haar neus dicht.

Even later escaleerde het. Ada had zijn schone kopjes uit de gemeenschappelijke vaatwasser gehaald om ruimte te maken voor haar vuile. Bert blafte haar af en snauwde dat ze met haar fikken van zijn spullen af moest blijven. Nog voordat ze kon reageren, sloeg hij wederom de deur van zijn kamer voor haar neus dicht. De energie van zijn woede was rauw, koud en buiten proporties. Ada was van slag. Niet eens zozeer door zijn woorden, maar door de lading eronder. Twee dagen lang voelde ze zijn energie in haar systeem. Ze kon het niet van zich afschudden.

Er zat maar één ding op: een reis naar binnen maken.

Niet in gesprek – maar de deur dicht

Wat haar verbaasde, was dat ze deze keer níet het gesprek met hem wilde aangaan. Normaliter zou ze de wijste zijn van de twee en als volwassene aan hem vragen: ‘Wat maakt dat je zo reageert?’ Maar nu weigerde haar systeem dat in alle toonaarden. Iets in haar wist: ik heb niets gedaan. Ze kwam daar huren, meer niet. Ze had zelfs gehoopt op een samenwerking of vriendschap. Maar Bert behandelde haar alsof zij de grootste vijand was die er bestond. Hij zou de eerste stap moeten zetten, niet zij.

Wat hij meedroeg als kind

Ada maakte een innerlijke reis naar zijn kindertijd. Ze zag een jongetje van twee dat geen jongen mocht zijn. Bert’s moeder had trok hem vanaf de geboorte meisjeskleren aan, tot zijn vader uiteindelijk ingreep. Die verwarring in zijn identiteit begon al in de baarmoeder, waar hij als meisje gewenst was. Zijn wezen werd niet bevestigd, maar vanuit onschuld en verlangen verdraaid. Dat kinddeel had zich diep verstopt. Zijn volwassen ik? Die had geleerd dat emoties onzin zijn, dat je je moet wapenen met feiten, grenzen, boosheid. Dat je vooral níét moet voelen.

Wat zij meedroeg als foetustrauma

Maar wat deze ontmoeting vooral losmaakte, was haar eigen verzet. De energie van zijn woede raakte aan iets wat zij als foetus had ervaren: ongewenst zijn. Weg moeten. Het was de energie van een dreiging die ze herkende uit de buik van haar moeder: ‘Je moet weg nog voordat je er bent.’

Deze keer stond ze echter stil, zonder te pleasen, zonder zich terug te trekken. En precies daardoor kon iets ouds in haar geheeld worden. Ze bleef bij zichzelf, hoe moeilijk ze het ook vond. En dat was genoeg.

De aardse werkelijkheid ontmoet het verleden

Later ontdekte ze wat er in het hier en nu nog meer gebeurde. Bert had net Covid gehad, was lang ziek geweest, had inkomsten gemist. Toen hij terugkeerde in het pand, was Ada daar ineens: een nieuwe therapeut, een vrouw, een ‘concurrent’. Zijn angst om cliënten te verliezen, om opnieuw bestaanszekerheid kwijt te raken, wakkerde iets ouds aan. Niet rationeel, maar cellenoud. Gelukkig voor Ada was er een andere collega die hem in het hier en nu tot de orde riep, waardoor ze zich gesteund voelde.

Soms is er een derde nodig om jezelf te helen. Iemand die jouw oude wond triggert, die je energetisch en emotioneel terugbrengt naar het moment waarop je werd afgestoten en er niet toe doende werd gemaakt. Niet om het opnieuw te doorleven, maar om iets te durven kiezen wat toen niet mogelijk was: voor jezelf gaan staan en jezelf begrenzen tegen deze diepe weerstand. Je kunt het innerlijk kindwerk noemen, of het helen van het foetustrauma. Vanuit de ziel zijn er geen etiketten. Er is alleen een roep tot heling, tot het voelen van compassie voor alle betrokkenen.

Verzachting zonder woorden

Toen Ada gezien had waar zijn onbewuste gedrag vandaan kwam, kon ze verzachten. Later ontdekte ze dat ze ook nog een vorig leven hadden in het pand waar zij beiden in werkten, waarbij ze hem had bedrogen met een ander. Uit woede had hij haar van de trap gegooid waardoor ze destijds was overleden. Hij had geen idee, want hij verwierp haar manier van werken. Hoe kon hij anders ontdekken wat er echt aan de hand was? Door al het trauma gezien te hebben, verzachtte het.

Het omslagpunt: de gesloten deur als spiegel

Het echte omslagpunt kwam jaren later onverwacht. Ada kwam terug van de markt, bepakt met zware tassen aan haar stuur, toen ze haar praktijkpand wilde binnengaan. Precies op dat moment liep Bert ook naar binnen. In plaats van haar even te helpen of de deur voor haar open te houden, sloeg hij opnieuw de deur voor haar neus dicht.

Maar deze keer gebeurde er iets bijzonders. Ada barste in lachen uit. Niet uit cynisme, maar omdat ze ineens de energie doorvoelde die hij op haar projecteerde: het was zijn eigen plezier om haar afwijzing, zijn gevoel van controle dat ze ervoer. Op dat moment realiseerde ze zich: Maar als ik voel wat hij hoort te voelen, moet híj nu wel voelen wat ik voorheen altijd voelde. Ontzetting, onmacht en verdriet. Maar Ada voelde niets van dit alles. Ze kon zijn gedrag volledig bij hem laten en had medelijden met hem dat hij dit nog steeds nodig had in zijn leven om zich sterk te kunnen voelen.

Einde van het machtspel

Vanaf die dag was zijn houding anders. Tegenwoordig zijn Ada en Bert vriendelijk tegen elkaar en heeft Ada geen last meer van zijn energie. Hij groet haar vriendelijk en er is geen vijandigheid meer. Het machtsspel is uitgespeeld.

Reflectievragen voor jou

• Wanneer werd jij ooit weggeduwd zonder dat je begrepen werd?
• Herken je dat je soms heftiger reageert dan je wilt?
• Vind jij het lastig om jouw woede-uitbarstingen onder controle te houden?
• Gebeurt het jou ook dat de reactie van een ander je volledig onderuit haalt?
• Zou het kunnen dat daar iets ouds onder ligt, iets dat om jouw aandacht vraagt?

Je hoeft er niet meteen naartoe. Maar als je voelt dat dit iets in jou raakt, weet dan: je bent niet alleen. En je hoeft het niet meer te ontkennen. Je mag jouw plek innemen in het hier en nu, precies zoals je bent.

Op 4 september geef ik samen met Sophie Verheij een training over de heling van de moederwond. We werken met de energetische lagen van het ongeboren kind, het innerlijk kind, jouw innerlijke man en je innerlijke vrouw, zodat je kunt ervaren in alle cellen van je lichaam hoe het is om er werkelijk te mogen zijn en hoe het voelt om gesteund te worden. We zijn immers zo geneigd om altijd anderen te geven wat we zelf het hardste nodig hebben. Omdat iets in ons het zich herinnert hoe het is om ten diepste op deze lagen verbonden te zijn, in alle onvoorwaardelijkheid.

Heb je interesse in de training: hier lees je er alles over.