‘Er is niets aan te doen, hier zult u mee moeten leren leven,’ zei de orthopeed toen ik ergens eind twintig was, en hij me het resultaat van de scans vertelde. Ik was in die tijd zo stijf dat ik niet eens de veters van mijn schoenen zelf kon strikken omdat ik niet kon bukken. Mijn vierde en vijfde lendenwervel bleken aan elkaar gegroeid te zijn en de derde ving die bewegingsbeperking steeds op, en was te beweeglijk geworden. Met als gevolg dat ie af en toe uit zijn normale stand glipte en ik weken uitgeschakeld was. Daarnaast was er een lichte scoliose.
‘Maar ik ben nog geen dertig,’ protesteerde ik, ‘ik kan toch niet de rest van mijn leven zo stijf blijven?’
‘Het spijt me, we kunnen niets voor u doen,’ zei de arts en liet me verslagen achter.

Neem nooit zomaar iets aan

Ik pikte het niet. Ik kon me gewoonweg niet voorstellen dat dit het was. Mijn leven was amper begonnen! In die tijd was er nog geen internet en dus ik beklaagde me bij iedereen die ik tegenkwam en vroeg of zij misschien niet iets wisten. Zo kwam ik via via op het spoor van de chiropractor. Ik overlegde met mijn arts. Hij wist het niet, en liet de keuze om het te proberen aan mij over.

Zo veranderde langzaam mijn leven. Vele bezoekjes en kraakpartijen later werd ik steeds beweeglijker. En ik begreep nog steeds niet waarom reguliere artsen zo onbekend waren met de resultaten van Chiropractie.
In de loop van de jaren minderden de bezoekjes. Ik leerde mijn lijf steeds beter kennen en ik belde als ik voelde dat het de verkeerde kant op ging voor een onderhoudsbeurt.

Op wereldreis

Op mijn 40e ging ik op wereldreis. Met twee rugzakken trok ik rond in Azië, een op mijn rug en een kleine op mijn buik. Ook daar schoot het in mijn rug en was ik geblokkeerd. Helaas op een totaal verkeerd gepland moment: ik zat in Laos en mijn visum verliep. Ik moest de volgende dag de grens over en vele uren reizen. Maar hoe? Ik besloot het te doen op wilskracht en vele pijnstillers en bad om hulp.

De busrit naar het station bij de grens was een beproeving. Ik had het geluk dat ik op de achterbank kon liggen. De weg zat vol bulten en kuilen en bij iedere beweging zette ik me schrap. Na een tijdje raakte de bus vol en ging ik staan, want zitten was het ergste. Daar hing ik aan de lussen. Maar toen ik uitstapte was er een klein wonder gebeurd want door het gestuiter in de bus was de wervel weer op zijn plek geschoten.

Waar is mijn bagage?

Bij het station aangekomen ontmoette ik een medereiziger met wie ik in het plaatselijke café wel eens een biertje had gedronken. Hij moest net als ik ook de grens over vanwege zijn verlopen visum. ‘Pas even op mijn rugzakken, dan ga ik ff plassen,’ zei ik en deed ook mijn handbagage rugzak af. Dan kon ik sneller lopen. Maar het toilet bleek verder dan ik dacht en lopen ging ook nog niet zo snel. Toen ik terugkwam waren zowel mijn medereiziger als mijn rugzakken verdwenen. Er was geen bus meer te bekennen. Ik raakte in paniek en begon rond te vragen. Waar is de bus naar…? Ik dacht dat ik mijn verstand verloren had. Hier was het toch waar ik alles had achtergelaten? Of was het toch op een andere plek? Ik zocht het hele station af, lees de grindvlakte van zo’n paar 100 m2. En het was nog wel zo’n leuke jongen. Ik had hem blind vertrouwd, wat een sukkel was ik.

Wat nu?
Mijn fotocamera, de fotorolletjes van maanden reizen, ondergoed, tandenborstel, cadeautjes voor thuis: alles weg.
Rustig, zei ik tegen mezelf. Je hebt nog je bankpasje en paspoort. Die zaten veilig in mijn moneybelt onder mijn broek. Er is niets aan de hand. Het zijn maar spullen. Je komt er wel overheen. Je herinneringen neemt niemand af. Na een tijdje vond ik iemand die Engels sprak en die vertelde me dat de bus was vertrokken. De volgende zou waarschijnlijk een half uur later gaan. In Laos gaan de bussen niet op tijd, maar als ze vol zijn. Lekker efficiënt.

De grens over…

Drie kwartier later zat ik in een nieuwe bus en een dik uur later stak ik de grens over. ‘No luggage, mam,’ vroeg de douanier verbaasd. ‘No luggage’, antwoordde ik. Ik had het gevoel dat ik alle zekerheid die ik nog had, in Laos achterliet. Nu was er geen weg meer terug.
Ik besloot te lopen en te zoeken. Wie weet was er een wonder gebeurd en zat mijn reisgenoot ergens aan de koffie in een lokaal cafeetje. En ja, zo bleek het te zijn. Ik vond hem op een terras, in de zon. Hij zat met een biertje op me te wachten en zwaaide. Hij was net zo blij als ik, en probeerde zijn zenuwen weg te drinken. De bus wilde vertrekken, vertelde hij, moesten deze rugzakken ook mee of moesten ze achterblijven? Hij probeerde duidelijk te maken dat ik er aan zou komen maar dat lukte niet. Ze spraken geen Engels. Toen was hij er maar in gesprongen, op hoop van zegen. Ik huilde van opluchting. En zo zat ik voor het eerst in mijn leven om half 1 smiddags aan een biertje.