De rellen en vernielingen in Rotterdam afgelopen vrijdag 19 november, hebben mij diep geraakt. Als hooggevoelig persoon reageer ik zeer sterk naar op collectieve energieën en op de spanningen in aantocht, in de maatschappij. Zo voorvoelde ik op deze vollemaansdag dat er iets in de lucht hing. ‘s Avonds op Twitter las ik over de rellen in Rotterdam die waren losgebarsten als reactie op het vuurwerkverbod, gebeurde er veel in mij.

Woedende demonstranten tegen de politie

Ik zag filmpjes van vuurwerk voorbij komen, de chaos in Rotterdam. Ik zag branden die waren aangestoken en grote groepen jongeren in donkere kleren. Zo anders dan de vreedzame demonstranten met hun bloemen. Ik zag de groep jongeren die op de politie afstormde en hen terug dreef. Wow, wat een kracht vertoonden zij. Op de een of andere manier vertegenwoordigden ze een deel van de woede die ook in mij leefde. Ik had die week al een paar keer voor het eerst mijn innerlijk verzet gevoeld, doordat ik besefte dat ik als niet gevaccineerde, niet meer in een restaurant kan of op een terras kan zitten. Voor het eerst voelde ik me jaloers en echt buitengesloten. Zij wel en ik niet! Toen ik de bestorming zag, voelde ik dat er op een bepaalde manier rust in mij kwam. Huh?

Emoties doorvoelen of uitleven?

Al vaker had ik filmpjes gezien van politie die fysiek geweld gebruikten tegen demonstranten. Geweld schiet bij mij altijd in het verkeerde keelgat. Ik weet vanuit mijn vorige levens dat geweld niets oplost en dat het altijd weer bij je terug keert. Toch ervaar ook ik soms die heftige woede in mij die ik het liefst zou uitleven. Zeker toen ik dit filmpje zag van de jongen die op afstand door de politie in zijn been was geschoten. De politie die bij een demonstratie met scherp schiet? Halleluia! Al snel waren er reacties dat hij zou zijn overleden…

Een vlog met een reflectie over mijn emoties

De volgende ochtend ging ik zwemmen in het Engelermeer. Voor mij een hele fijne manier om te ontladen en weer nieuwe energie te krijgen. Na het zwemmen nam ik deze video op waarbij ik een reflectie gaf over mijn emoties en wat ik had ervaren.

Terugkijken op de demonstratie met een andere bril

Gisterenavond was ik ineens nieuwsgierig naar de oorzaak waarom de politie eigenlijk had geschoten op deze jongeman. Er moest toch een reden of aanleiding zijn. Opnieuw struinde ik Social Media af. Op Twitter was er een bericht van de politie die ontkende dat er iemand gedood zou zijn. Maar ook volgde ik een live stream van twee uur van Onrecht TV die live verslag doen bij demonstraties. Zelf heb ik nog nooit een demonstratie bijgewoond. Door het volgen van de live stream, kon ik langzaam meereizen in een reeks van gebeurtenissen waarbij de spanning steeds meer opliep.

Ik zag de groep demonstranten die slechts lawaai maakten. Ineens was daar een andere groep jongeren aan de andere kant van de straat. ‘Hooligans’ werd er geroepen. Daarna gebeurde dat nog drie keer met groepen jongeren. Volgens de verslaggever waren er drie groepen Hooligans: die van Rotterdam, Feijenoord en van Amsterdam. Dat vermengde zich met elkaar. ‘Dat kan niet goed gaan,’ reageerde de verslaggever. Hij kreeg gelijk.

Een van de dingen die mij verraste, was dat de verslaggever geen gezichten van dichtbij filmde als het strafbare feiten betrof. Hij had blijkbaar beloofd om mensen onherkenbaar in beeld te brengen. Ik vond dat aanvankelijk vreemd. Maar toen ik zag hoe hard en groot het vuurwerk was, hoe heftig het geweld dat gebruikt werd en de hoeveelheid scooters die in brand werden gestoken, begreep ik dat dit de enige manier voor hem was om überhaupt te kunnen filmen. Zijn maat Marco werd overigens ook neergeschoten en eindigde op de IC.

Geweld geweld geweld

De rust die ik afgelopen vrijdag had gevoeld, verdween volledig bij het zien van de langdurige live stream. Het duurde lang voordat de politie kwam en toen ze uiteindelijk kwamen, waren ze niet voorbereid op de agressie van de jongeren. Daarna was het wachten op de tegenreactie van de politie. De hoeveelheid politieauto’s, de wagens met waterkanonnen. Zo werd de rust weer teruggebracht en dat begreep ik. Voor het eerst kon ik compassie voelen voor wat deze agenten mee moesten maken.

Waarom schieten met scherp?

Waarom er op afstand met scherp geschoten werd tegen een groep relschoppers die daar gewoon stonden, is voor mij nog steeds een raadsel. Ik heb wel een filmpje gezien waarbij de jongeren daar, met een bank sleepten die er blijkbaar aan moest en ook dat om de hoek waar ze stonden, twee politie auto’s volledig waren uitgebrand. Was de agent gefrustreerd? De rechter bleek er achteraf begrip voor te hebben en de agent die het schot loste, mag gewoon weer verder. Of de jongen daadwerkelijk overleden is, wordt in het nieuws niet vermeld.
Dat doen mijn gidsen.

‘He died.’